Kiedy w 1985 roku Agnieszka Osiecka dowiedziała się, że Adam Michnik, człowiek, którego znała i podziwiała, został skazany na trzy lata więzienia, zaczęła prowadzić "Dziennik dla Adama". Zapiski obejmujące okres od czerwca do listopada 1985 nie dotarły wtedy do adresata. Powstała z nich teraz jedyna w swoim rodzaju książka będąca zapisem życia autorki i jej środowiska "na wolności" – autoportret poetki na tle PRL: rozterki, nerwy, biesiady, przyjaciele, rodzina, macierzyństwo… Polska.

Jak w soczewce skupia się w niej cały prywatny mikrokosmos Agnieszki Osieckiej, jej osobisty pejzaż, ten realny: Warszawa, sopocki "Monciak", ukochane Mazury: Krzyże, Karwica, i ten wewnętrzny: lektury, spektakle, obserwacje, związki. Zawsze przenikliwe, uderzające trafnością metafory i spostrzeżenia Autorki na temat typów ludzkich, drobnych scenek obyczajowych, przebłysków rzeczywistości budują jej prywatny obraz groteskowej, komicznej i strasznej ówczesnej polskiej codzienności.

W jej świecie ważna jest nowa książka Konwickiego, spektakl na podstawie wierszy Herberta, pogrzeb Andrzeja Kijowskiego, przejścia z cenzurą przy sopockiej premierze "Niech no tylko zakwitną jabłonie", wydanie "Szpetnych czterdziestoletnich", najnowszy film Andrzeja Titkowa. Ważna jest córka Agata, wakacje na Mazurach, ciągły brak wszystkiego, codzienne absurdy. Zaludniają go przyjaciele, bliscy i dalsi znajomi, bohaterowie własnych i cudzych historii.

Niepublikowany dotychczas rękopis przygotowała do druku Fundacja "Okularnicy" im. Agnieszki Osieckiej, która opiekuje się archiwum poetki.

[Prószyński i S-ka, 2008]