Na wstępie muszę się przyznać, że bardzo lubię książki dla dzieci. Teraz, kiedy już mniej więcej dorosłem, czytam ich nawet więcej, niż kiedy byłem w wieku ich docelowych odbiorców.

Z "Tajemniczym ogrodem" pierwszy raz zetknąłem się w liceum, kiedy całą szkołą wybraliśmy się na film Agnieszki Holland, oparty na książce Frances Hodgson-Burnett. Pamiętam, że byłem wtedy zachwycony tym dziełem - wywarło na mnie ogromne wrażenie. Po książkę sięgnąłem dopiero kilka lat później i poruszyła mnie nie mniej niż film z licealnych czasów.

"Tajemniczy ogród" jest książką o budzeniu się do życia. Jak ogród rozkwita na wiosnę, tak w tej opowieści odżywa chłopiec, którego jedynym światem były ciemne i duszne pomieszczenia, jedynymi spotykanymi ludźmi lekarze i służba, a jedyną myślą przekonanie o tym, że tak właśnie ma być. Dopiero poznanie wściubiającej wszędzie nos i okropnie niesfornej, ale za to uroczej dziewczynki o imieniu Mary powoduje, że w jego świecie pojawia się pierwszy promyk światła.

Frances Hodgson-Burnett jest Angielką i bardzo wyraźnie zaznacza się to w jej dziełach. Wytworny angielski dom, elegancki język, bogate opisy i wartka, nie pozbawiona szczypty dobrego humoru akcja - to wszystko można znaleźć w tej i innych jej książkach. Jeśli ktoś zna angielski, to warto sięgnąć po oryginalne wydanie - tłumaczenie, skądinąd naprawdę znakomite, nie oddaje niestety w pełni bogactwa języka angielskiego i jego dialektów z początku XX wieku.

"Tajemniczy ogród" jest piękną opowieścią o tym, jak wielki wpływ na nas mają ludzie, którzy są blisko nas i jak wiele może się zmienić w życiu, jeśli tylko uwierzymy, że to możliwe. Tak jak ogród potrzebuje pielęgnacji, żeby pokazać swoje piękno, tak człowiek potrzebuje ciepła, uczucia i wsparcia, żeby rozkwitnąć szczęściem. To cudowna lektura na chwile, kiedy potrzebujemy odrobiny ciepła i nadziei. Książki dla dzieci są przepełnione idealizmem, który często gdzieś się gubi w dorosłym życiu - warto czasem spróbować na chwilę się zatrzymać i go poszukać.

Chciałbym również wszystkim polecić ekranizację tej książki, zrobioną przez Agnieszkę Holland. To naprawdę znakomite kino i nie warto na nie patrzeć przez pryzmat książki. Takie porównania rzadko wychodzą na dobre filmowi - to oczywiste, że wiele książkowych wątków w filmie znika, a inne reżyser dostosowuje do zmienionej formy. Film to spojrzenie reżysera, jego własny, subiektywny odbiór książki.

Agnieszka Holland stworzyła własną, piękną wizję "Tajemniczego ogrodu" - warto ją zobaczyć i porównać z tą, która nam się urodziła w głowach. To piękne zdjęcia i muzyka, którym najlepiej dać się ponieść, zapomnieć na chwilę o książce i całym sobą poczuć piękno tajemniczego ogrodu. Niektórzy zarzucają ekranizacjom filmowym, że nie działają na wyobraźnię odbiorcy tak jak książka. Prawdziwą sztuką jest nakręcić film w taki sposób, żeby wyobraźnia widza ruszyłą pełną parą. I Pani Agnieszce naprawdę się to udało.

Zachęcam do przeczytania "Tajemniczego ogrodu". Najlepiej czytać tę książkę w wygodnym fotelu i z filiżanką dobrej, angielskiej herbaty. A czytając zapomnieć na chwilę o rzeczywistości i pozwolić sączyć się ciepłu prosto do naszego serca.