David Albahari pisze książki związane głównie z tematyką żydowską (autor jest z pochodzenia Żydem), taka jest też powieść "Götz i Meyer". Narratorem w utworze jest Żyd, nauczyciel języka serbskiego i literatury serbskiej w belgradzkiej szkole. Jego rodzina zginęła w obozach koncentracyjnych rozmieszczonych w okolicach Belgradu, a on sam pragnie dotrzeć do prawdy o ich śmierci. W tę wstrząsającą podróż w przeszłość zabiera swoich uczniów, którzy reagują inaczej, niż się spodziewał.

Tytułowi Götz i Meyer to dwaj esesmani, będący jednocześnie rzeczywistymi ludźmi i uosobieniem czystego zła, przykładami idealnych hitlerowców. Nauczyciel, próbując ich poznać poprzez zapiski z wojny odnajdywane w starych gazetach, poprzez notatki z teczek w archiwach, wkracza w świat szaleństwa, co objawia się też w jego własnym życiu.

Powieść "Götz i Meyer" to świadectwo zagłady Żydów w serbskim Oświęcimiu, miejscowości Jajince. I świadectwo zapomnienia o holokauście.

Albahari pisze w specyficzny sposób. Czytelnik znający jego styl łatwo rozpozna go wśród innych pisarzy. Albahari dba o język, dopracowuje szczegóły, utwory buduje ze swego rodzaju "warstw", wykorzystuje ironię, parodię, symbole. Jego pozornie proste pisanie wnika w duszę czytelnika i pobudza go do rozmyślań - w przypadku "Götza i Meyera" rozmyślań o sile śmierci, sile życia, sile pamięci. Bo pamięć nie pozwala umrzeć.