Użytkownik: anaw 16.05.2008 21:46 napisał(a):
Odpowiedź na: "To nie jest kraj dla sta... | piotrowy dla takich ludzi, jak ja także nie. Książka jest "sucha", napisana jak scenariusz z poradami dla aktorów. Nie ma w niej uczuć. Nie ma opisów postaci, ich mimiki, itp. Dobrze napisane, że jest to "opis czynności", koniec i kropka. Ledwo przez tę książkę przebrnęłam, a czytam wszystko, co wpadnie mi w ręce. Niewiele jest książek - według mnie - gorszych od tej. Osobiście nie polecam.

Użytkownik: verdiana 21.03.2009 15:06 napisał(a):
Odpowiedź na: dla takich ludzi, jak ja ... | anaw Jak dobrze, że ostrzegasz! Po czytatce adasia www.biblionetka.pl/... już, już chciałam sięgać po tę książkę! :-)

Użytkownik: Krystian 21.03.2009 15:02 napisał(a):
Odpowiedź na: "To nie jest kraj dla sta... | piotrowy To raczej celowy zabieg pisarza. Jedyną osobą z protagonistów w książce, odczuwających jakieś emocje, mającym przemyślenia jest szeryf. Reszta ludzi robi tylko określone czynności, bezrefleksyjnie i w sposób wyprany z jakichkolwiek uczuć.
To chciał nam pokazać Cormac McCarthy, również w dość tępych dialogach, w których ludzie sobie przytakują, a w rzeczywistości mówiąc tym samym językiem nie mogą się dogadać, pozstaje przytakiwanie "tak", "no", "nie wiem", "może". Nie ma w nich już refleksji, chwili zadumy, automatem odpowiadają na wiele kwestii. Zaduma to cecha ludzi zgorzkniałych, starych, pokolenia Bella.

9/10

Użytkownik: piotrowy 19.05.2009 15:02 napisał(a):
Odpowiedź na: To raczej celowy zabieg p... | Krystian Być może to zabieg celowy. W takim razie - celowany we mnie - chybiony. Ale odnoszę wrażenie (choć nie czytałem innych pozycji tego autora), że jest to styl autora, jego 'pióro'. A jeśli to styl, to mnie on nie porywa.
Rzecz idzie o gawędzenie, o coś co się dobrze czyta, co cię pochłania, wciąga, dotyka emocji, porusza, zastanawia itd. I nie musi to być przyjemne w odbiorze, ale musi być po prostu dobrze napisane. Tak żeby styl płynął wraz z treścią, wynikał z niej, a ona z niego. Tu - moim nieskromnym zdaniem - tego nie ma.
Ja po prostu nie chcę zastanawiać się, co poeta miał na myśli tak dobierając słowa, zakładając taki a taki styl. Ja chcę to czuć.
A żeby się po tym umiejętnie poruszać trzeba mieć to 'coś' w palcach - najlepiej talent, ale porządny warsztat też może być. U McCarthy'ego nie dostrzegłem.

Ale tak jak napisałem wcześniej - może to nie jest książka dla mnie, może to po prostu kwestia gustu.

Użytkownik: nordique 26.12.2010 13:57 napisał(a):
Odpowiedź na: "To nie jest kraj dla sta... | piotrowy Nie będę ukrywać, że w trakcie lektury też miałam momenty zniechęcenia do tej książki i totalnego zwątpienie w talent literacki autora.
Jednak po jakimś czasie dałam się "uwieść" oszczędnemu stylowi narracji. Przychylam się do opinii, że taki a nie inny sposób przedstawienia wydarzeń był zabiegiem celowym! I moim skromnym zdaniem skutek był jednak pozytywny!
Wszystko jest pokazane czytelnikowi jakby trochę z boku. Możemy się poczuć jak w kinie, obserwując kolejne sceny. Autor pozostawia nam zupełną dowolność interpretacji. Jedyną postacią, która jakoś nas naprowadza na konkretne wnioski z tej historii jest szeryf Bell.
Za książki wartościowe uważam takie, po lekturze których "coś we mnie zostaje". I tą pozycję z przymnością to takich właśnie zaliczam :)

Użytkownik: kozi07 11.06.2011 03:38 napisał(a):
Odpowiedź na: "To nie jest kraj dla sta... | piotrowy Muszę przyznać, że do pewnego momentu miałem podobne odczucia ale wydaje mi się, że jednak zabieg, który tu zastosował McCarthy był zamierzony i na mnie nawet zadziałał.
W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że jego styl nie jest taki martwy stale. Zmienia się w zależności od tego, która postać jest w danym momencie na pierwszym planie. Gdy jest to Chigurh, jest prosty i bez żadnych emocji - w zasadzie wyliczanie czynności, które wykonuje bohater. Nieco bogatszy styl przy opisywaniu tego co robi Moss. Najwięcej środków stylistycznych jest, kiedy mamy do czynienia z szeryfem Bellem.
To niekoniecznie może się podobać ale jednak zdaje egzamin bo pozwala się nieco wczuć w postać. Ubogość stylistyczna przy opisach związanych z Chigurhem sprawiała na przykład, że czytało mi się te fragmenty wyjątkowo szybko i odzwierciedlała jego osobę - automat, który robi. W zasadzie nie myśli jak człowiek, po prostu robi to co "ma" robić. Takie nastawienie jest opisane chociażby pod koniec, przy rozmowie z żoną jednego z dwóch pozostałych bohaterów (nie będę spojlerował :). Podczas czytania właśnie tak zaczynamy traktować Chigurha - jak automat bez uczuć - i wydaje mi się, że w tym styl narracji pomaga. Im bardziej złożona postać tym więcej opisów i nieco inna stylistyka.

Ogólnie książka podobała mi się średnio, jednak nie ze względu na to jak była napisana bo do tego się przyzwyczaiłem, a z czasem zaczęło mi się nawet podobać, tylko ze względu na fabułę, która mnie nie porwała. A i do przemyśleń książka skłania dużo mniej niż się po niej spodziewałem, chociaż myślę, że to kwestia indywidualna.

Jak dla mnie ocena 4-4,5 na 6 i chętnie sięgnę po "Drogę" tego autora, bo to właśnie od niej chciałem zacząć tylko była już wypożyczona ;).