Ogromnie pełna jest ta książka różnych rzeczy, różnych refleksji, różnych osób. Tyle tego jest, że aż nie wiadomo od czego zacząc. I tak pięknie przeplatają się różne punkty widzenia, pokazujac, że każdą rzecz można widziec na tyle rożnych sposobów, a jaka jest prawda kto może wiedziec.

To co mnie chyba jakoś najbardziej poruszyło to historia Heleny. Bardzo było mi jej żal. Każdy przecież pragnie by kochany. Tak bardzo było mi jej żal, gdy widziałam, jak inni postrzegali ją jako osobę płytką i głupią, jak Ludwik dał jej nadzieję na to, by znów mogła wierzyc w swoją wartośc, a potem jej ją zabrał. Bo przecież każdy w środku zna siebie. Skąd my mozemy wiedziec, jak ta druga osoba nas widzi? I też bardzo tragiczne było zestawienie tego, jak Helena widziała siebie i Ludwika z tym jak on ją widział. Jak czytałam opis ich randki miałam wrażenie takiej ogromnej bezsilności i dalekości w kontakcie jednej osoby z drugą.

A to co z kolei było piękne i poruszające w dobry sposób, to przebaczenie. Bo w sumie cała ta ksiażka jest o przebaczeniu albo o jego braku. Jakoś tak osobiście dotknęło mnie to zrozumienie Ludwika, kiedy zobaczył, że przez ten żal, przez gorycz i nienawiśc zatruł sobie mnóstwo rzeczy, które same w sobie były dobre i niewinne. I tym piękniejszy był moment kiedy je odzyskał, kiedy znów mógł zachwycic się muzyką ludową, kiedy odkrył swojego zagubionego przyjaciela.

Ta ksiażka właśnie tak niesamowicie prowadzi poprzez różne punkty widzenia, poprzez beznadzieję, gorycz i smutek do pewnej nadzieji na końcu. Bo jednak ta przyjaźn odnalazła się i to w takim momencie, kiedy najbardziej była potrzebna, kiedy oni oboje: Ludwik i Jarosław zostali jak gdyby zupełnie sami.

Niesamowita jest ta ksiażka, pełna goryczy, ale też uderzającej prawdy o życiu. Łucja zgwałcona dziewczynka. Ludwik- zgwałcona młodośc i wiara. Vlasta, która nie ma odwagi spojrzec w oczy własnemu mężowi, która woli knuc potajemnie przeciwko niemu i obrastac w zgorzknienie. Zemanek, który żyje po to, żeby by podziwiany. Jego nowa panienka, która dzieli ludzi na tych co lubią i nie lubią jeździc autostopem. Ale też i Kostka zagubiony w swoich moralnych poszukiwaniach, który nie wie czy znajduje wolę Boga, czy tylko zamaskowaną własną wolę.

No i oczywiście jest to też niezwykły obraz przemijania. Jazda królów, która musi mijac sie z pędzącymi samochodami. Kto będzie pamiętał? Coraz więcej i więcej rzeczy pochłonie zapomnienie. A przecież tak szkoda tracic to, co było cenne. Ale to przemijanie jest też w naszym życiu. Dobrze rozumiem Ludwika, który nie chciał i nie mógł tak po prostu zapomniec tych trzydziestu lat swojego życia. Tak się nie da. Tak trudno jest trwac w czasie i przemijac