Dodany: 31.01.2014 23:12|Autor:
z okładki
"Waldorff to nie muzyk, to nie krytyk muzyczny czy muzykolog, nie literat, nie dziennikarz, ani publicysta czy reporter, nie historyk obyczajów i kolekcjoner wspomnień, nie gawędziarz szlachecki, nowy Papkin czy Zagłoba, nie gwiazda radia i telewizji z charakterystycznym głosem i nosem, lecz wszystkiego tego po trochu namieszane, a całość razem organicznie spójna w nowy chemiczny związek zwany WALDORFF-izmem. Można się na Waldorffa wściekać, jest kontrowersyjny, może drażnić jak diabli, można się przyczepić do wszystkiego po kolei, zwłaszcza gdy ów czepiacz nie pojmie jego odrębności i osobności (...), nie doceni jak kunsztownie spaja on epoki i przenosi się ponad granicami czasu, opowiadając młodym o przeszłości - ślepym o kolorach, a głuchym o muzyce".
Stefan Kisielewski
"Sekrety Polihymnii" to najbardziej znana książka Jerzego Waldorffa, ciesząca się niesłabnącą popularnością. To prawdziwe kompendium muzyczne (od historii instrumentów po anegdoty dotyczące baletu i jazzu) skrzące się erudycją, lekkością i dowcipem.
Waldorff - postać o wielkiej charyzmie i niezwykłej osobowości - był nie tylko mistrzem mowy polskiej, ale też mistrzem kunsztownej literackiej frazy. Jego żywiołem był język polski, największą miłością zaś - muzyka. "Sekrety Polihymnii" są więc najpiękniejszym owocem owych dwóch życiowych namiętności Jerzego Waldorffa.
[Veda Agencja Wydawnicza, 2012]
(c)Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie bez zgody autora zabronione.