Do papy Hemingwaya mam stosunek niejednoznaczny. Niektóre jego utwory zanudziły mnie na śmierć (i cud, że jeszcze żyję), na przykład "Słońce też wschodzi", choć przyznam, że były i takie, które mi się podobały - "Stary człowiek i morze" czy "Pożegnanie z bronią".

Jeśli chodzi o powieść "Komu bije dzwon" - nie jestem nią zachwycony, ale w ogólnej ocenie między tym, co w niej dobre, a tym, co nie najlepsze, wypada chyba remis, ze wskazaniem jednak na słabszą stronę dzieła.

Książka dla mnie jest przegadana, za długa. To zresztą nie tylko moje spostrzeżenie, już krytycy bowiem zarzucali autorowi rozwlekłość i dłużyzny. Poza tym niektóre dialogi nie przekonują mnie, widziałbym je inaczej. Nie zgodzę się również z opinią, że powieść czyta się łatwo. Mnie tak gładko nie szło, co jednak zależy od wielu czynników. Z czytaniem jest bowiem jak z formą sportowca: raz jest lepiej, a raz gorzej; wszystko zależy od dyspozycji dnia bądź dni.

Jeden z biblionetkowiczów w recenzji (patrz: Enigmatyczny Hemingway) bardzo trafnie - pozwolę sobie zacytować, bo uważam podobnie - napisał:

"Oszczędny, reporterski styl Hemingwaya nie sprawdza się wszędzie - wbrew temu, co sądzą piewcy tegoż autora. Najgorzej jest, gdy spotykamy się z rozbudowanymi monologami wewnętrznymi bohaterów, głównie Roberta Jordana. W takich chwilach utwierdzałem się tylko w przekonaniu, że o sile tej powieści stanowi wyłącznie jej sensacyjno-konspiracyjna oś. Nie poradził sobie autor z tymi partiami tekstu, w których Jordan prowadzi ze sobą kilkustronicowe dyskursy (to nieznośne, irytujące "ty"). Są one umieszczone poza nawiasem powieści, enigmatyczne, pozbawione dramaturgii i przede wszystkim mało wartościowe intelektualnie.
[...] Poza tym dominuje papierowość, co jest właśnie wynikiem chwalonego przez wielu reporterskiego stylu autora, który nadaje się do opisywania sytuacji, ale nie do tworzenia subtelnych portretów. I na pewno nie do pisania długich dywagacji o istocie śmierci, zabijania, samobójstwa itp.".