Byli kolorowymi ptakami epoki PRL-u. Należeli do bohemy. Oboje niezwykli. On poeta, ona poetka. Tekściarze, jak potocznie o sobie mówili. Piosenki z ich tekstami należą do klasyki. Są kultowe. Zapisali się pięknie w kulturze polskiej epoki Polski Ludowej. Bez ich twórczości współczesna kultura i rozrywka byłaby zupełnie inna. Stali się punktem odniesienia dla wielu tworzących obecnie. Tak wiele ich łączyło, wiele jednak różniło. Tak dużo, że miłość między dwojgiem tych niezwykłych ludzi nie miała przyszłości.

Jeremi Przybora i Agnieszka Osiecka. On mężczyzna po czterdziestce, dwukrotnie żonaty, ojciec dwojga dzieci. Wychowany w dobrym ziemiańskim domu. Wrażliwy i liryczny. Niepraktyczny, nie nadawał się do prac zwyczajowo przypisywanych mężczyznom, np. do naprawiania maszyn, co Agnieszka zarzucała mu. Nie należał do ludzi otaczających się tłumem ludzi. Wolał relacje intymne z niewieloma wybranymi przyjaciółmi. Ona lubiła wieść cygańskie życie, nie chciała być niczyją na wyłączność. Wierność rozumiała inaczej niż Jeremi. Głodna świata i ludzi, lgnęła do nich. Nie była wybredna w nawiązywaniu relacji międzyludzkich. Lubiła, gdy otaczał ją tłumek.
Czy związek tych dwojga mógł się udać? Czy mógł przetrwać dłużej niż dwa lata?
Wierzę, że łączyło ich prawdziwe uczucie. Każde uczucie ewoluuje. Ich związek był krótki, lecz piękny. Dobrze, że dzieci obojga, Agata Passent i Kot Przybora zgodzili się na wydanie tych listów. One pięknie dopełniają ich twórczość, która oby nigdy nie uległa zapomnieniu.


Listy na wyczerpanym papierze (Osiecka Agnieszka, Przybora Jeremi)