Elif Shafak to już jest marka. Jej powieści można kupować w ciemno, bo nazwisko daje gwarancję lektury na wysokim poziomie. „Honor” jest kolejną jej książką, która nie budzi wątpliwości – czytelnik znajdzie tu charakterystyczne dla tureckiej pisarki motywy, ludzkie dramaty, uczucia, dawkę mistycyzmu, bogaty, przepiękny język, kulturę Wschodu. Doświadczenie, talent i intuicja pozwoliły autorce z jednej strony stworzyć dzieło składające się z elementów, do których już zdążyła czytelnika przyzwyczaić, z drugiej zaś – zaskoczyć go, wprowadzając do powieści wątek kryminalny i wiążące się z nim zwroty akcji.

Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

„Honor” to wyzwanie dla każdego odbiorcy. Elif Shafak postawiła szereg trudnych pytań, nie dając żadnej odpowiedzi. Nie wartościuje swoich bohaterów, a tego „najgorszego” pokazuje z tak ludzkiej, intymnej strony, że widzi się go także jako ofiarę. Na przykładzie rodziny Topraków pisarka pokazała, jak silnie oddziałują na ludzi pochodzenie, wychowanie, otoczenie, tradycja i kultura, ale przedstawiła również próbę odcięcia się od korzeni.

Ogromne wrażenie i podziw wywołuje język powieści. Nieco metaforyczny, pełen symboli styl pisarki, czerpiący nieco z konwencji oniryzmu, wprowadza czytelnika w niepowtarzalny nastrój. Shafak ma dar tworzenia nawet z najkrótszego, pozornie nic niewnoszącego do powieści, opisu miniaturowego dzieła sztuki (np. akapity dotyczące wizyty u lekarki czy wybór imienia dla Iskandera). Świat przedstawiony widziany jest oczami kilku bohaterów i opisywany w sposób charakterystyczny dla poszczególnych postaci.

Autorka umiejętnie gra na uczuciach czytelnika. Daje mu uprzywilejowane miejsce, gdyż o pewnych zdarzeniach informuje go wcześniej niż swoich bohaterów, ale jednocześnie pobudza jego ciekawość do granic możliwości. A także lęk, który utrzymuje się aż do momentów kulminacyjnych - a po nich nie zawsze można odetchnąć ze spokojem. Niepokój wywołują również wkładane w usta postaci wyrażenia-przepowiednie.

„Honor” bez wątpienia okrzyknięty zostanie najlepszym dziełem tureckiej pisarki. Mnogość ważnych tematów, które poddaje dyskusji, refleksjom i ocenie odbiorców, niepowtarzalny styl, eksperymentowanie z konwencjami, wszechobecne emocje, subtelnie przemycane elementy obyczajowości, religii i wierzeń kultury Wschodu oraz obowiązkowy u Shafak mistycyzm złożyły się na utwór bardzo dojrzały, zaskakujący, zmysłowy, który buduje trwałe relacje z czytelnikiem.


[Recenzję opublikowałam wcześniej również na blogu oraz stronach księgarń internetowych]