"Dar terapii" to prawdziwa perła i elementarz dla każdego, kto myśli o zawodzie terapeuty lub w ogóle o zawodzie społecznika. Nie jest to zdecydowanie zbiór przykazań i sztywny dekalog norm, zasad i nakazów albo zakazów. Kluczowe dla tej książki jest opisanie relacji klienta (pacjenta) z terapeutą i przesłanie szacunku, jakie winno przyświecać wykonawcom tego szczególnego zawodu (a może jednak powołania).

Zawartość książki to 85 opowieści o tym, co i jak zostało zrobione. Jak twierdzi autor, jest ona zbiorem przedstawiającym ulubione interwencje, stanowi specyficzny wachlarz technik i pomysłów, które z powodzeniem zastosowane zostały w pracy klinicznej.

Każda z zaprezentowanych historii (tak jak bajka z morałem) ma do zakomunikowania istotną puentę. Poznajemy zatem klienta, który przychodzi do terapeuty z ważnym problemem, następnie okoliczności, które sprawiają, że rozwikłanie tego problemu nie jest łatwe, i w końcu rozwiązanie. Opisane doświadczenia zawodowe autora zostały pokazane w sposób lekki, stanowią jakby naturalną, ludzką reakcję na problem. Warto jednak pamiętać, że takie "cudowne" i skuteczne rozwiązania wymagają niezwykłej dojrzałości i intuicji zawodowej.

Nie mam wątpliwości, że książka ta powinna wejść do kanonu lektur podstawowych dla studentów psychologii. Znaleźć tu można wszystko, co jest potrzebne - wskazówki, w jaki sposób wykorzystać bagaż wiedzy teoretycznej podczas spotkania z człowiekiem.

Lektura ta pokazuje, że każdy z nas, na swój sposób, może być twórcą nowych nurtów psychoterapeutycznych, że każdy z nas, ze swoim szacunkiem, intuicją i doświadczeniem, jest w stanie stworzyć oryginalne techniki pracy klinicznej. I co najważniejsze, lektura ta podkreśla konieczność pracy nad sobą po pierwsze, po drugie i po trzecie - by dopiero po czwarte móc ośmielić się wejść w relacje z klientem (pacjentem).