Powieść oparta na faktach historycznych zawsze mnie interesowała. Temat starożytnego Rzymu nigdy jednak nie pasjonował mnie aż tak bardzo. Coś jednak mnie natchnęło i wypożyczyłem "Dumę Kartaginy".

Od początku mi się spodobała. Autor pisze trochę mało dynamicznie. Wątek miłości Imko Waki mi się średnio spodobał, był trochę niedokończony i ma pewne luki, które Durham powinien był zapełnić. Potrafił jednak genialnie opisać głównych bohaterów, pokazać różnice pomiędzy braćmi - synami Hamilkara. Hannibal jest przedstawiony genialnie. Jego genialny umysł, spokój i wyrafinowanie. Książka nie tylko była świetną rozrywką, ale też zwróciła moją uwagę na postać Hannibala jako fenomenalnego stratega potrafiącego z niczego zrobić wszystko. W powieści podobały mi się też wątki polityczne. Zazdrość i rządza władzy gerontów kartagińskich, konflikt pomiędzy Massynisą a Safaksem, co doprowadziło do ostatecznej klęski. Jazda numidyjska cały czas po stronie Hannibala, na koniec razem z Massynisą przechodząca na stronę Rzymian. Pomimo braku dynamizmu i swego rodzaju jednolitości fabuły polecam osobom lubiącym historię i politykę. Przedstawiona ona jest prosto, ale przejrzyście.

„Dumę Kartaginy” zapamiętam na długo. Pomimo tego, że można łatwo domyślić się, co będzie później. Jednak gdy przeczytacie, dowiecie się, że Hannibal wielkim dowódcą, strategiem, żołnierzem, bratem, mężem i ojcem był…