Każdy, kto mnie zna, wie, że mam fioła na punkcie twórczości Murakamiego. Lubię wracać do jego książek, lubię wyłapywać różne cytaty, myśli...

"Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa" to opowieść o poszukiwaniu. Motyw "homo viator" jest dość popularny w literaturze. Tutaj co prawda nie mamy do czynienia z typowym Odyseuszem, ale z pewnością z osobą, która chce trafić na swoje miejsce. Tytułowy bohater jest z zawodu inżynierem i zajmuje się budowaniem dworców kolejowych. Co więcej, lubi czasami usiąść na dworcu i po prostu patrzeć na odjeżdżające pociągi, sprawną pracę służb dworcowych, na wsiadających i wysiadających...

Tsukuru miał w szkole średniej grupę przyjaciół. Pewnego dnia zerwali oni z nim kontakt. Po szesnastu latach, pod wpływem tajemniczej Sary, pragnie dowiedzieć się, co się właściwie wydarzyło i co było przyczyną tego, że najbliżsi przyjaciele odsunęli się od niego. Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

Odczuwam ogromny niedosyt. Murakami zostawił powieść niedokończoną. Pewne wątki są wyjaśnione, inne pozostają otwartą księgą. Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu Ale to poniekąd magia tworzona przez Murakamiego. "Bezbarwny Tsukuru Tazaki" z pewnością utrzymuje się na poziomie poprzednich jego dzieł.

Ogromną rolę w twórczości Murakamiego odgrywa muzyka. W "Norwegian Wood" mamy The Beatles, w "Kafce nad morzem" - Radiohead, w wielu pozycjach pojawiają się różnego rodzaju utwory klasyczne lub jazzowe. Nie inaczej jest w "Bezbarwnym Tsukuru Tazakim". Tutaj największe znaczenie ma Franciszek Liszt i jego "Lata pielgrzymstwa". Chyba po raz pierwszy czułam potrzebę słuchania konkretnego utworu w trakcie czytania książki. I z całego serca polecam to każdemu, kto sięgnie po tę pozycję Murakamiego.


[recenzja została wcześniej opublikowana na blogu]