Czy zdarza się wam wiedzieć, o czym jest dana książka, zanim do niej zajrzycie? Jeśli tak, rozumiecie moje odczucia co do książek pani Palmer. Jeśli nie... cóż, zapraszam do ich lektury.

O treści "Amelii" słów kilka. Jak w większości książek Susan Kyle, spotykamy tu dwa charakterystyczne typy postaci: piękną, udręczoną demonami przeszłości lub teraźniejszości bohaterkę oraz niezwykle męskiego, aż do przesady szorstkiego (tak, to słowo pojawia się w jej powieściach w niezwykłym natężeniu, tj. są szorstkie pocałunki, szorstki ton, szorstka twarz...) bohatera, który jako jedyny nie jest świadomy okrutnego losu ukochanej aż do czasu, gdy ją straci - zazwyczaj ma to miejsce w ostatnim rozdziale. W tym przypadku charakterystyka ta odnosi się do Amelii Howard i Kinga Culhane'a, których związek (status: skomplikowany) wpisany jest w malowniczą scenerię końca XIX wieku w Teksasie. Ponadto pojawia się tam poboczny wątek brata Amelii i jego uczucia, ale zdecydowanie mniej burzliwy. Nie będę się zagłębiać w skomplikowaną i pełną zwrotów akcji fabułę, aby nie odbierać czytelnikom/czytelniczkom przyjemności obcowania z nią. Ważne jest, że bohaterowie muszą pokonać na swej drodze wiele przeciwności, zwłaszcza tragiczne i momentami niemalże komiczne nieporozumienia (ona: ale przecież patrzyłeś na mnie z nienawiścią w oczach...; on: to nie nienawiść, to namiętność tak silna, że aż trudna do zrozumienia) i wspólnymi siłami budować podwaliny niczym niezmąconego szczęścia.

Tak, powieści Diany Palmer nie grzeszą może finezyjnością i polotem, ale (co nie jest tak oczywiste, jak mogłoby się wydawać) za każdym razem rozpoczynam i kończę ich lekturę z uśmiechem na ustach. I może w tym tkwi przyczyna popularności autorki "Amelii".


---
* Dina Plamer, "Amelia", przeł. Bożena Stokłosa, wyd. Da Capo, 1994; z tekstu z okładki.