Umberto Eco: (...) Aby utwór stał się arcydziełem, wystarczy, by był powszechnie znany, a więc musi kryć w sobie całą różnorodność i wieloznaczność interpretacji, jakie pojawiły się na jego temat. To również dzięki nim rodzi się arcydzieło. (...)

Jean-Claude Carriere: (...) Wielkie dzieło zawsze pozostaje żywe, dojrzewa i starzeje się wraz z nami, nigdy nie umierając. Czas je wzbogaca i przeobraża, natomiast książki bezwartościowe przemykają obok Historii, odchodząc w zapomnienie. (...)

U.E.: Podobnie rzecz ma się z Moną Lizą. Leonardo da Vinci stworzył dzieła, które moim zdaniem są piękniejsze, jak choćby Madonnę wśród skał czy też Damę z gronostajem. Ale Mona Liza doczekała się o wiele liczniejszych interpretacji, które niczym warstwy osadowe nakładały się z biegiem czasu na płótno, przeobrażając je. Wszystko to powiedział już Eliot w eseju poświęconym Hamletowi. Utwór ten nie jest arcydziełem. To tragedia o nieuporządkowanej strukturze, zdradzającej różnorodność wpływów, co rodzi pewien dysonans, a zarazem jest dla nas zagadką. Utwór ten nadal stanowi źródło niekończących się pytań. To nie walory literackie czynią z Hamleta prawdziwe arcydzieło, lecz jego niezliczone możliwości interpretacyjne. Czasem wystarczy wypowiedzieć osobliwe słowa, by przejść do potomności.

Nie myśl, że książki znikną (Eco Umberto, Carrière Jean-Claude, Tonnac Jean-Philippe de)