Małgorzata Gautier, bo to jej właśnie losy opisane zostały przez Aleksandra Dumas, to kurtyzana, zwana damą kameliową ze względu na kwiaty, które zwykła mieć przy sobie bywając w paryskich teatrach. I to właśnie w teatrze przedstawiona jej zostaje miłość jej życia – Armand Duval, mimo iż wtedy jeszcze Małgorzata nie zdaje sobie z tego sprawy.

Zakochany do szaleństwa młodzieniec z dobrego, aczkolwiek nieszczególnie bogatego domu i kobieta lekkich obyczajów, przyzwyczajona do życia w luksusach, które zapewniają jej liczni kochankowie, to związek od początku skazany na niepowodzenie i też autor nie próbuje wcale wmówić czytelnikowi, że szczęśliwe zakończenie jest w tym przypadku możliwe.

Już z pierwszych stron powieści dowiadujemy się, że Małgorzata umierając pozostawia Armandowi list, z którego wyczytać można, że oboje mają sobie wiele do wybaczenia, że szczęście i poczucie bezpieczeństwa były w ich związku jedynie złudzeniami. A jednak ich miłość przetrwała, przetrwała zdrady, poniżenia, kłamstwa, długi i jedynie śmierć Małgorzaty, w wyniku nieuleczalnej choroby, nie pozwoliła im się spotkać ponownie, aby wyjaśnić sobie wszelkie nieporozumienia i przyczynę ostatniego rozstania w gniewie i pozornej nienawiści. A przecież nawet to rozstanie podyktowane było miłością, troską i poczuciem odpowiedzialności za losy ukochanej osoby.

„Dama kameliowa”, to powieść specyficzna, po pierwsze - mająca dwóch narratorów, po drugie - obrazująca podwójne przeobrażenie Małgorzaty. Najpierw z kurtyzany w kobietę kochającą zupełnie bezinteresownie, później ze słynnej piękności w zapomnianą, schorowaną nędzarkę na łożu śmierci.

Świetna lektura do poduszki, szkoda tylko, że ze względu na niewielką objętość i wciągającą akcję nie wystarczy na więcej niż kilka wieczorów.



---
* Aleksander Dumas, "Dama kameliowa", tłum. Stanisław Brucz, wyd. Hachette, 2005.