Po udanych zakupach, wraz z mężem jechaliśmy sobie spokojnie autobusem. Jak to w komunikacji miejskiej bywa, nie obeszło się bez zerkania na ludzi. Po mojej lewej jakaś dziewczyna zawzięcie sms-uje. Hm.. Ja w sumie też dość niedawno nie mogłam się obejść bez tego wynalazku.

Obiektem, który jednak przyciągnął moją uwagę na dłużej, była książka. Pani dystyngowana, bardzo elegancko ubrana, poważna, trzymała w ręce nie za cienką lekturę. Zastanawiałam się co też tak zajmuje jej uwagę, co to za literatura. Z trudem powstrzymałam się od dziwacznego kręcenia głową, z nadzieją czekając, aż uniesie książkę, by zerknąć na tytuł. Kusiło mnie, żeby podejść i zapytać, ale nie mam w sobie aż tyle odwagi, co bohaterzy moich ulubionych książek.

Po cichu zastanawiałam się czy to może fantastyka? Nie była to, na pierwszy rzut oka, książka stara, ale i widać było, że ma też ponad trzysta stron. Tak sobie myślałam, że jak tytuł mnie zaciekawi, to sama po dzieło sięgnę. W końcu ta pani miała już niemal 3/4 lektury za sobą. Tylko... czy taka elegancka pani (rzekłabym wręcz: dama) sięgnęłaby po fantastykę? Nie... To musiała być klasyka. Ale wciąż zżerała mnie ciekawość... Co to jest?

Moja ciekawość została zaspokojona w sposób brutalny. Tytuł, który ukazał się moim oczom zwalił mnie z nóg. Nie, żebym miała coś przeciwko takiej literaturze, tylko zupełnie nie spodziewałam się tego akurat po takiej osobie. Zawsze sądziłam, iż Pięćdziesiąt twarzy Greya (James E. L. (właśc. Leonard Erika)) to lektura dla nieco młodszych kobiet. Wydarzenie mną w pewien sposób wstrząsnęło.

Moja polonistka w liceum była mniej więcej taką samą wyelegantowaną, a co najmniej dumną kobietą. Otwarcie jednak krytykowała całą sagę Zmierzch, Trylogię Mazurską i w ogóle literaturę niskich lotów. Nie potrafię wyobrazić sobie jej, trzymającej w ręce taką książkę.

Nie powinno się oceniać ludzi w ten sposób, zdaję sobie z tego sprawę. A jednak... Nie mogę przejść obok tego tak obojętnie.