Praca poświęcona jest mało znanym działaniom militarnym, prowadzonym przez powstańców kozackich na terenach Wielkiego Księstwa Litewskiego w latach 1648-1649.

Chmielnicki traktował Litwę jako drugorzędny teatr działań wojennych, mimo to poświęcał mu wiele uwagi, chcąc w ten sposób zabezpieczyć swą północną flankę podczas zmagań z wojskami koronnymi. W 1648 r. na Litwę wysyłał zarówno swych pułkowników, którzy mieli wzniecać bunty wśród miejscowej ludności, jak i całe oddziały kozackie.

W 1649 r. potężna armia kozacko-tatarska dowodzona przez Chmielnickiego i chana Islam Gireja III ruszyła na ziemie koronne. Znacznie słabsze liczebnie wojska koronne, pod wodzą regimentarzy, zostały zepchnięte z pogranicza i schroniły się w Zbarażu, gdzie bohatersko broniły się przez kilka tygodni. Z odsieczą pośpieszył im król Jan Kazimierz, a na tyły wojsk kozacko-tatarskich ruszyły wojska litewskie, prowadzone przez hetmana polnego Janusza Radziwiłła. Obawiając się uderzenia Litwinów, Chmielnicki wysłał przeciwko Radziwiłłowi jednego ze swych najlepszych dowódców, Stanisława Michała Krzyczewskiego.

Jan Kazimierz powstrzymał 15-16 sierpnia 1649 r. Kozaków i Tatarów pod Zborowem. Tymczasem dwa tygodnie wcześniej zapadło rozstrzygnięcie na froncie litewskim: 31 lipca Radziwiłł rozbił konną armię kozacką Krzyczewskiego w bitwie pod Łojowem.

[Inforteditions, 2006]