Jest to niezwykła, przejmująca opowieść o mężczyźnie, który został pokonany przez własny lęk i który bezwolnie przystał na to, by ogarnęła go przemoc, a jego życie przemieniło się w więzienie. Wzbierała we mnie złość, gdy widziałam, jak Juan pozwalał sobie na słabość, tłumaczył ją sam przed sobą, godził się na to, by we własnych oczach stać się kimś pokracznym i żałosnym. Książka ta pozwala jednak go zrozumieć i spojrzeć na świat jego oczami. Przekonuje, iż ciemność, która jest w człowieku może się rozrosnąć tak bardzo, aż uczyni go zupełnie bezradnym. Pokazuje, co dzieje się, gdy zamiast walczyć z lękiem, zaczynamy przed nim uciekać.

Tytuł "Żegnajcie, mężczyźni" początkowo nie był dla mnie zrozumiały. Brzmi trochę jak skarga kobiet lub ich bunt przeciwko mężczyznom. Tymczasem oznacza on coś zupełnie innego. Przenosi to, co się zdarzyło z Juanem - mężczyzną o drobnych rękach w szerszy wymiar współczesnego świata. Pokazuje, iż prawdziwa męska natura jest obecnie zagrożona. Obraz Juana - bezbronnego wobec kobiet i sparaliżowanego lękiem - to niezwykła przestroga i zarazem wyzwanie dla mężczyzn.

Książka ta jest także przejmującym opisem zderzenia dwóch światów: Juana i jego żony Claudii, mężczyzny i kobiety, którzy mówią zupełnie innymi językami. Ona działa, jest energiczna i pewna siebie, w rzeczywistości pływa jak ryba. On zagłębia się coraz bardziej w sobie i sam już nie wie, co jest fikcją, a co prawdą. Nie potrafią się porozumieć, choć Claudia uparcie wierzy, że jest w stanie zmusić Juana do miłości. Jej działania i intrygi to również przestroga dla wszystkich, którzy pragną miłości, a naprawdę myślą wyłącznie o sobie. To nie od czasu i wysiłku zależy, czy miłość powstanie. Czasem wystarczy jedno spojrzenie, by kobieta i mężczyzna zrozumieli się. W przypadku Juana i Claudii całe lata spędzone obok siebie nie są w stanie tego sprawić. Claudia nie jest nawet zainteresowana tym, co przeżywa i o czym myśli Juan i nic jej nie obchodzi, że on panicznie się jej boi. Dla niej miłość to zdobycz. Jest w tym wszystkim niezmiernie żałosna, a nawet tragiczna.

Nie jest to z pewnością wesoła opowieść, ale ma w sobie ujmujące ciepło. Prócz Juana znajdziemy w niej także postać niezwykle pozytywną i pełną nadziei. Porównanie jej i Juana pokazuje, że człowiek ma jednak wybór i wpływ na swoje życie. Jedni wybierają powolny upadek i rozpacz, inni zaś uparcie poszukują swojego szczęścia, aż w końcu znajdują je. To od nas zależy, która drogą pójdziemy.

Książka „Żegnajcie, mężczyźni” moim zdaniem jest pełna głębi. Myślę, że warto przeczytać ją powtórnie, gdy będzie się trochę dojrzalszym, by zrozumieć i poczuć więcej z tego, co jest w niej zawarte. Napisana jest także pięknym i pełnym metafor językiem. Nie brakuje w niej nawet akcji, gdyż intrygi Claudii są bardzo ciekawe i zaskakujące. Tak więc gorąco zachęcam was do wyruszenia w podróż w głąb świata mężczyzny o drobnych rękach.