Rabindranath Tagore był mistrzem szczególnym. W jego aszramie najistotniejszym miejscem był teatr. Tagore namawiał bowiem swych uczniów do pracy nad sobą dzięki oddaniu się sztuce i pięknu.

Zbiorek poetycki „Gitanjali”, który przyniósł mu nagrodę Nobla, ukazał się w 1912 r. w języku angielskim z przedmową W.B. Yeatesa.

Poeta ów pisał: „Po całych dniach nosiłem ze sobą wszędzie rękopis tych przekładów – czytałem je w wagonach kolejowych, na platformach omnibusów i w restauracjach; niejednokrotnie musiałem zeszyt zamykać, żeby jakiś człek obcy nie dostrzegł wzruszenia na mej twarzy”.

Polskie wydanie tych poezji, czy jak wolą inni – pieśni modlitewnych, zyskuje dodatkowe znaczenie dzięki tłumaczeniu Jana Kasprowicza.

[Dom Wydawniczy "Rebis", 1996]