Thomas Stearns Eliot (1888-1965) stanowi od lat dla badaczy i czytelników wyzwanie erudycyjne. Wierząc w porządkujący sens sztuki, czerpie obficie z klasyki buddyjskiej, greckiej i łacińskiej, z Dantego i poetów metafizycznych, a także z literatury angielskiej. W "Jałowej ziemi" (1922), będącej świadectwem kryzysu, jaki dotknął intelektualną świadomość Europy po pierwszej wojnie światowej, tworzy poeta mozaikę kulturową, aby ocalić dawne inspiracje. Stan wewnętrznej pustki odmienić można tylko, zdaniem Eliota, sięgając do bogatych tradycji. Spowiedź poety to rachunek sumienia jednostki, podjęty w imię uniwersalizmu.

"Jałową ziemię" przypominamy w znakomitym przekładzie Czesława Miłosza.

[Wydawnictwo Literackie, 1989]