Autorkę do napisania książki skłoniła niewiedza zwykłych ludzi o mrocznych dziejach historii chrześcijaństwa. Nie chce ona krytykować religii czy wiary, bo jak mówi, niosą one wiele dobrego. Po prostu w tej pozycji skupiła się na tym, co było złe i godne potępienia, tak aby podobne rzeczy nie powtórzyły się w przyszłości. Przede wszystkim jest tu krytykowana instytucja Kościoła, jego dążenie do władzy, wpływów i bogactwa materialnego. I tutaj autorka spisała się bardzo dobrze, choć wolałbym bardziej wnikliwe opracowanie.

Nie podoba mi się natomiast powtarzający się kilka razy na kartkach książki mit na temat dawnych cywilizacji, głoszący, że żyły one we względnym pokoju i harmonii. Jak wiemy obecnie, jest to bzdura, bo walka terytorialna w zamierzchłych czasach była bardzo ostra i krwawa. Nie umniejsza to oczywiście pewnych win Kościoła, który niekiedy przejmował najgorsze cechy tego, z czym początkowo walczył.

Na dobrą sprawę wszelkie ideologie mają wiele cech wspólnych. A czym większa władza, tym rośnie potrzeba większej kontroli, ściślejszego podporządkowania do wyznaczonych z góry reguł i praw. Początkujące ideologie wychodzą najczęściej z propozycją wolności, buntem i oporem przeciwko nietolerancji. A gdy już ugruntują swoją siłę i pozycję, to wtedy role się odwracają. Głoszona wolność zostaje zastąpiona ograniczeniem wolności. Jest to błędne koło, w którym chrześcijaństwo też się kręciło. I zresztą nadal się kręci. Tylko już nie tak szybko.