W latach 30. dwudziestego wieku pojawiło się w literaturze amerykańskiej zjawisko określane jako "południowy renesans", którego charakterystyczną cechą jest traktowanie człowieka i jego problemów w sposób uogólniający te problemy na całe zbiorowości ludzkie. Nieco później, w latach 40., pojawił się nurt tzw. "nowej powieści", traktujący te same sprawy z zupełnie innego punktu widzenia - najważniejszy staje się człowiek jako jednostka.

Carson McCullers związana jest z tymi dwoma nurtami, jednak silne podkreślanie w jej utworach wyobcowania jednostki stawia jej twórczość bliżej "nowej powieści".

Powieść "Serce to samotny myśliwy" Carson McCullers napisała mając zaledwie 21 lat. Trudno uwierzyć w jej młody wiek czytając tak dojrzałą, pełną życiowej mądrości książkę.

Niektóre problemy powieści, np. konflikty rasowe i społeczne, nawiązują wyraźnie do powieści Południa, jednak odnosi się wrażenie, że są tylko tłem tego, co autorkę nurtuje najbardziej - problemu samotności człowieka w otaczającym go wrogim i niechętnym świecie.

Tragizm ludzkiego losu McCullers ukazuje poprzez przedstawienie kilku postaci - ludzi rozpaczliwie samotnych i nieszczęśliwych. Trzynastoletnia Mick - młodziutka, wrażliwa dziewczynka nie potrafi nawiązać kontaktu z rodziną, rówieśnikami, którzy nie rozumieją jej zainteresowań i pasji. Doktor Copeland i Jake Blount również nie mogą znaleźć nikogo, z kim mieliby wspólny język i choć przecież reprezentują podobne postawy, ich zetknięcie się ze sobą powoduje tylko wzajemną wrogość i niezrozumienie.

Bohaterowie "Serca" nie godzą się ze swoją samotnością, walczą i szukają dróg do szczęścia. Uosobieniem ich marzeń staje się głuchoniemy Singer. Widzą w nim człowieka, który jeden ich rozumie. Owszem, Singer posiada dar zjednywania sobie ludzi, przede wszystkim dlatego, że potrafi słuchać i ze zrozumiałych względów nie wypowiada swoich poglądów, jednak w rzeczywistości nie rozumie on ludzi, którzy przychodzą do niego, by wyrzucić z siebie to, co ich nurtuje. Singer - powiernik samotnych - sam jest najbardziej z nich samotny, niezrozumiany i tragiczny. Wszystkie swoje uczucia i marzenia oddaje nienormalnemu przyjacielowi, gdyż tylko do niego może mówić rękami i mieć nadzieję, że przyjaciel to rozumie.

Na kompozycję powieści składa się splot wątków związanych z poszczególnymi postaciami. Wątki te wiążą się raczej luźno i gdyby autorka zrezygnowała z któregoś, nie zaważyłoby to wiele na ogólnym wyrazie. Akcja toczy się wolno, nawet leniwie, lecz nie jest to absolutnie mankamentem, gdyż potęguje specyficzny nastrój bezradności i pustki. Właśnie dzięki temu nastrojowi powieść Carson McCullers wywiera na czytelniku duże wrażenie. Wyraziści, tragiczni bohaterowie zaciekawiają i intrygują, a głębokie problemy poruszane przez autorkę skłaniają do refleksji.