Elizabath Wurtzel, młoda dziennikarka i krytyk muzyczny, w swojej niezwykłej autobiografii objawia zdumiewający talent literacki oraz niepospolitą wrażliwość.

Elizabeth Wurtzel jako dwunastoletnia dziewczynka rozpoczęła leczenie psychiatryczne, którego już nie przerwała. Jej stan pogarszał się z każdym rokiem - przeżywała załamania nerwowe, zażywała narkotyki, wpadała w alkoholizm, podejmowała próby samobójcze. Dopiero prozac - lek antydepresyjny - ustabilizował nastroje Elizabeth i pozwolił jej normalnie funkcjonować.

Wstrząsająca książka Elizabeth Wurtzel to autobiograficzne "studium przypadku" osoby cierpiącej na depresję - coraz bardziej rozpowszechnioną dolegliwość psychiczną współczesnego świata. Chroniczny brak bezwarunkowej miłości, okaleczający co wrażliwsze jednostki bezwzględny system wartości społecznych oraz szereg innych czynników powodują systematyczny wzrost ludzi samotnych, zagubionych w poczuciu własnej bezwartościowości i pozbawionych jakiejkolwiek woli. Dla wielu z nich, tak jak dla bohaterki tej opowieści, tylko prozac może okazać się jedynym ratunkiem.

[Amber, 1997]