Użytkownik: retro_b 20.11.2008 23:35 napisał(a):
Odpowiedź na: Chciałbym napisać parę ci... | dawier "Pustynia Tatarów" - chwila niemęczącej refleksji? To bardzo ciekawe, co piszesz, ponieważ moje wrażenia są skrajnie inne. Prawdopodobnie świadczy to dobrze o Buzzatim; jednak chciałbym nawiązać do tego, co napisałeś. To oto zdanie najbardziej utkwiło mi w pamięci:

"(...) może tak jest ze wszystkim, wierzymy, że wokół nas są istoty podobne do nas, a tymczasem istnieje tylko mróz i kamienie mówiące obcym językiem; chcemy pozdrowić przyjaciela, ale ramię opada bezwładnie, ponieważ dostrzegamy, że jesteśmy całkowicie samotni." (PIW, 1977, str. 63)

Czy można powiedzieć, że jest ono delikatnie napisane? Dla mnie nie pozostawia żadnych złudzeń i właśnie je uważam za oś kompozycyjną, na której oparta jest cała powieść. Język jest, owszem, plastyczny - ale służy do opisania rzeczywistości jałowej, pozbawionej życia i "ciepła". Czy można powiedzieć, że egzystencja (bo nie - życie) w Fortecy jest spokojna i nacechowana pozytywną akceptacją? Przecież to jest chory świat, jak najbardziej schizofreniczny i w żadnym wypadku nie stoicki. Gorąco polecam książkę "Sześc chorób ducha współczesnego" (Constantin Noica), jest tam mowa o "Pustyni Tatarów" w odczytaniu nie mającym nic wspólnego ze "słonecznym Kafką".

Pozdrawiam,
Robert

Użytkownik: Nemrod 22.07.2011 11:21 napisał(a):
Odpowiedź na: "Pustynia Tatarów&qu... | retro_b Zgadzam się ze zdaniem Roberta. Nie rozumiem jak wizja wokół której zbudowana jest akcja powieści może uchodzić za optymistyczną. Oto główny bohater trafia do podupadającej fortecy gdzieś hen w górach, pośrodku niczego i wypatruje tęsknym wzrokiem Tatarów, o których wiadomo tylko tyle, że nigdy nie przyjdą. Czas mija, bohater z młodzieńca przeradza się w dorosłego człowieka, człowieka w średnim wieku i w końcu w starca. Jałowość takiej egzystencji, niekończący się korowód dni, z których każdy jest taki sam jak poprzedni i następny jakoś nie są w stanie wzbudzic we mnie pozytywnych asocjacji.

Osobiście odczytywałem "Pustynię Tatarów" jako pewnego rodzaju parabole. Można karmić się chimerami i przeżyć całe życie w pustce, jaka się wokół nas wytworzyła nie mając nawet o tym pojęcia. Trzeba mieć sporo odwagi by podjąć trudną decyzje i przeciąć nić, która łączy nas ze starym bezsensownym życiem, w tym wypadku uciec z tej przeklętej Fortecy. Im dłużej tkwimy w układzie, który de facto nie ma najmniejszego sensu tym bardziej się do niego przyzwyczajamy, z czasem zaczynamy go akceptować, nadawć mu ukryte znaczenia. Okłamujemy się sami, a w naszych kłamstwach utwierdzają nas inni, którzy wraz z nami strzegą Fortecy.

Niezbyt pociągająca wizja...

Książkę zdecydowanie polecam.
Do refleksji.