Wydany przed siedmioma laty zbiór wierszy Tymona Feusette'a to dzieło niezwykłe, niebywałe. Druk zapisu nieżyjącego artysty, który za życia poetą bywał (wydał tylko kilka wierszy na łamach studenckiej prasy wrocławskiej), a po śmierci stał się nim naprawdę (ironia), w obliczu jego Nieobecności, bez możliwości odautorskiego komentarza, wydaje się przedsięwzięciem nie tyle ryzykownym, co mrożącym krew w żyłach. Abstrahując od całej tej atmosfery, jaka powstała swego czasu wokół śmierci Tymona (spektakl w opolskim teatrze, płyta z muzyką Hynka i śpiewem znakomitej Grażyny Rogowskiej), chciałabym, by napisano wreszcie coś o samej jego poezji tak, jak by nie była ona dziełem jednego z tych "wybrańców", co "umierają młodo".

Oczywiście "Spadam stąd" obejmuje nie tylko dojrzałą twórczość autora (dojrzałość - odnaleziona wcześnie i urwana nagle), pierwsze zapiski tego tomu należą do poety szesnastoletniego - niewiele jest takich świadectw w polskiej literaturze. Zamknięta w jednym tomie twórczość, która "dokonywała się" na przestrzeni kilku lat, między szesnastym a dwudziestym drugim rokiem życia autora, jest zapisem przemiany młodego buntownika w dojrzałego myśliciela-egzystencjalistę, którego bunt się "ustatecznił", którego "i-granie" ze śmiercią przybierało coraz to inne kształty. Przeobrażenia języka poetyckiego, których świadectwem jest ten tom, przypominają nieco kolejne rozdziały "Portretu artysty z czasów młodości" Jamesa Joyce'a.