Użytkownik: imarba 22.01.2008 14:59 napisał(a):
Odpowiedź na: Przeczytałam dziś "Piąte ... | goszka89 [artykuł niedostępny]

Tutaj jest moja recenzja książki i kilka innych opinii.
Jeżeli zaś chodzi o "podróż Bena" to jeszcze nie czytałam jak trafię, będę chciała przeczytać, ale o książce wielu krytyków wyraża się, źle, albo gorzej niż źle. Podobno są to "popłuczyny" po ”Piątym dziecku”, książka napisana „na siłę” i zupełnie bez przesłania. Zaznaczam, że cytuję tu opinie innych, bo sama jeszcze nie czytałam.

Użytkownik: artemi 22.01.2008 16:55 napisał(a):
Odpowiedź na: Przeczytałam dziś "Piąte ... | goszka89 Dla mnie to książka bardzo wciągająca i jednocześnie niepokojąca. Jednak z takich, które nie ulatują od razu a zostają na dłużej w środku.
Zastanawiam się dlaczego na pytanie czy się ci podoba zdecydowanie odpowiadzasz nie - może dlatego, że to nie jest lektura prosta, bo budzi jednak silne emocje, bohaterowie nie są jednoznaczni, nie można się tatwo z nimi identyfikować. W czasie lektury "Piątego dziecka" często zdarzało mi się "złościć" na postacie, dlaczego się tak zachowują. To książka, która jednak burzy pewne storetypowe wyobrażenia o macierzyństwie, miłości, rodzinie. Dla mnie poruszajace było zderzenie emocji wywłanych czytaniem tej powieści i prostotą jezyka, środków jakimi posłużyłą się pisarka.

Użytkownik: Lutka 66 22.01.2008 21:24 napisał(a):
Odpowiedź na: Dla mnie to książka bardz... | artemi To książka, której nie można tak po prostu odłożyć po przeczytaniu. Moim zdaniem, nie burzy stereotypów miłości macierzyńskiej bo matka Bena zachowuje się jak większość matek - ona jedna z całej rodziny tak naprawdę interesuje i zajmuje się Benem. Czy robi to we właściwy sposób czy nie, to już kwestia indywidualnej oceny.
Moim zdaniem "Piąte dziecko" to książka przede wszystkim o wielkiej samotności trudnego macierzyństwa. Gdy wszystko jest dobrze, rodzą się kolejne zdrowe, miłe i śliczne dzieci - cała rodzina jest razem i w tym szczęśliwym macierzyństwie z radością uczestniczy. Ale gdy pojawia się problem - Ben - dziecko trudne, być może upośledzone - wszyscy odsuwają się, rodzina rozpada się a matka pozostaje sama. I w tej samotności trwa przy swoim dziecku po prostu tak jak potrafi najlepiej.
To książka również do przemyśleń nad wartością rodziny i małżeństwa, które w obliczu prawdziwego nieszczęścia nie potrafi zjednoczyć się razem, by chociaż spróbować poradzić sobie. A przecież rodzina nie jest tylko na dobre ale także na złe...

Też jestem ciekawa drugiej części.

Użytkownik: wenoma 16.02.2008 00:16 napisał(a):
Odpowiedź na: Przeczytałam dziś "Piąte ... | goszka89 Po przeczytaniu, a czytałam w noc sylwestrową, doszłam do wniosku, że nie chcę już mieć tak konkretnych planów.
Zawsze planowałam kiedy i co zrobię jeśli chodzi o rzeczy najistotniejsze. Dziś wiem, że los ma dla nas jeden rzut kostką po drugim i nie wiemy, czy wypadnie 1 czy 6 :)
I nauczyło mnie tego "Piąte dziecko".

Użytkownik: visia 15.03.2008 21:23 napisał(a):
Odpowiedź na: Po przeczytaniu, a czytał... | wenoma Ja mam podobne odczucia. Pojawienie się Bena uświadomiło Harriet i Davidowi, że nie panują nad swoim życiem, jak im się to wcześniej wydawało, że życia nie można zaplanować, a już na pewno nie
szczęścia. Dla mnie o tym jest książka, chociaż jest tu wiele innych ukrytych sensów.
W końcowej części powieści, gdy Ben zostaje członkiem gangu nastolatków, Harriet oberwuje z uwagą jego kolegów, którzy również wydają jej się inni, "z innej planety", osobnikami innego gatunku, okrutnymi i niezrozumiałymi. Muszę przyznać, że znam dobrze to uczucie. Kiedy czytam doniesienia prasowe o bezmyślnym
okrucieństwie, czasem myślę tak jak Harriet: oni są inni, innego gatunku, albo: a może to jakieś prymitywne jądro człowieczeństwa? niewygładzone przez cywilizację?
W tej książce nie ma pozytywnego przesłania, ale porusza do gębi, tak jak porusza zło, barbarzyństwo. Harriet to jakby alterego czytelnika, który próbuje zmierzyć się z niezrozumiałym.

Użytkownik: Ramblas 15.05.2010 18:55 napisał(a):
Odpowiedź na: Przeczytałam dziś "Piąte ... | goszka89 Przed godziną skończyłam czytać.

Szczerze mówiąc, już po przeczytaniu komentarza Krystyny Czubówny byłam przerażona ("<<cudowna kraina codziennego życia>> nie istnieje, nawet jeśli jesteśmy przekonani, że właśnie nam uda się ją stworzyć"). I czytałam dokładnie, słowo w słowo o moich marzeniach, wizjach i postanowieniach, i szalenie się bałam co takiego zniszczy ten cudowny obraz, który sama chciałabym dzielić. I byłam zawiedziona, spodziewałam się czegoś gorszego. To było straszne, ale mój lęk był nieporównywalnie większy.