Po tę książkę sięgnęłam przypadkiem, w czasie początków mojej fascynacji literaturą iberoamerykańską. Zaczytywałam się w Marquezie i Borgesie.

Ale pragnęłam pójść dalej i ręka sama wybrała spośród wszystkich książek, stojących w równym i barwnym rzędzie na bibliotecznej półce, właśnie powieść Vargasa Llosy.

Zaczęłam czytać i, przenośnie mówiąc, nie zdołałam się już oderwać. Opowiadana historia pochłania nas tak, że przestaje istnieć wszystko poza ciężkim, dusznym i trochę mrocznym nastrojem miasta pośrodku pustkowia.

Przyznaję, nie jest to lekka i łatwa literatura, czyta się z trudem - powodem czego jest specyficzny styl autora - ale warto, naprawdę warto.