Książka Sanajewa to historia o tęsknotach: za innym życiem, wolnością i utraconymi marzeniami.

Opowieść pisana z perspektywy chorowitego chłopca imieniem Sasza pokazuje, jak blisko na palecie uczuć są miłość i nienawiść. Rodzina Saszy jest rozbita, jej członkowie ranią się wzajemnie i tym samym coraz bardziej oddalają od siebie. Gdy opowiada o tym dziecko, proces ten porusza i szokuje jeszcze bardziej. Na kartach książki autor dokonał rozliczenia się z dzieciństwem, w którym nie ma podziału na czerń i biel. Może zrobił to trochę zbyt ostro i dosadnie, ale gdyby nie to, jego powieść zapewne zaginęłaby na tle innych.

Sanajew niezwykle barwnie oraz z pewną dozą niebanalnego humoru opowiada również o poświęceniu i cierpieniach. To właśnie ten rodzaj humoru pozwala przełknąć tę gorzką pigułkę.

Postacie z krwi i kości są zaletą tej książki. Oczywiście „gwiazdą” jest babcia. Trzyma Saszę w swoim domu niczym w fortecy, serwuje mu kolejne dawki leków i narzuca nowe nakazy i zakazy (np. pocenie się jest przestępstwem). Ale wszystko to robi w dobrej wierze. Kocha Saszę, tyle że na swój sposób. Chce tylko chronić wnuczka przed wszelkimi chorobami… Odmawia chłopcu radości dzieciństwa i jest przy tym dosadna w słowach. Jej miłość to dobry przykład miłości destrukcyjnej, kobieta niszczy nie tylko wnuczka, lecz i siebie samą, bo według niej kochać kogoś to znaczy cierpieć dla tej osoby.

Gorąco polecam!