Kim jest Maciej Stuhr, wszyscy doskonale wiedzą, więc autora przedstawiać nie potrzeba. Ostatnio w księgarniach można kupić zbiór jego felietonów publikowanych w „Zwierciadle”. Na szczęście dostałam je w prezencie, bo inaczej pewnie bym się nie skusiła, mimo sympatii do autora.

We „Wstępie” Stuhr poprosił, by nie krytykować tego, co wyszło z niego przez te „lata mąk twórczych”*. Recenzja więc będzie krótka. Nie dlatego, że chciałabym autora jakoś szczególnie skrytykować, darzę go przecież ogromną sympatią jako aktora. Maciej Stuhr ma za sobą także sporo doświadczeń kabaretowych, jest więc bardzo twórczym człowiekiem z dużym poczuciem humoru i dystansem wobec własnej osoby. I w felietonach ten jego humor się ujawnia. Artysta nie gwiazdorzy, nie nadyma się. Nie kreuje się na wielkiego aktora czy, nie daj Boże, pisarza. Pisze o wszystkim, co go interesuje. O filmie, teatrze, telewizji, podróżach itd. Czyta się to bardzo przyjemnie. Teksty są krótkie, zabawne, zgrabnie skonstruowane, czasami zmuszające do refleksji. Niesamowicie „ciepłe” i optymistyczne. To na pewno książka na poprawę humoru.

Tomik „W krzywym zwierciadle” dzieli się na dwie części. Pierwszą stanowią właśnie felietony, druga to „Utytłani miłością” – przerobiony na opowiadanie scenariusz filmowy stworzony wspólnie z czytelnikami „Zwierciadła”. I o ile pierwszą część bardzo sympatycznie się czyta, o tyle druga, przesadnie absurdalna, męczy. Szkoda, że Stuhr nie zdecydował się na wydanie wyłącznie felietonów, bo „Utytłani miłością” pozostawiają na końcu poczucie obcowania z grafomanią w najczystszej postaci.

Podsumowując, felietony sympatyczne i warte przeczytania. Autor jest w nich tym Maciejem Stuhrem, którego znamy z wywiadów, nie kreuje się na mentora, publicystę czy gwiazdę. Jest po prostu człowiekiem, który potrafi obserwować rzeczywistość, a potem opowiadać o tym z właściwym sobie poczuciem humoru.



---
* Maciej Stuhr, „W krzywym zwierciadle”, wyd. Zwierciadło, 2013, s. 9.


[recenzja została również zamieszczona na moim blogu]