Mimo iż książeczka nosi tytuł "Wiktoria", jej głównym bohaterem jest Janek, syn młynarza, który od dzieciństwa wychowywał się w cieniu sąsiadującego z młynem dworu i jego mieszkańców, a w tym - swoich prawie rówieśników, Wiktorii i jej brata.

Janek, samotny jako dziecko, a przy tym obdarzony niezwykle wrażliwą naturą i wyobraźnią, żył w symbiozie z otaczającą go przyrodą, doskonale odnajdując się w każdej z pór roku, prowadząc bogate życie wewnętrzne i wymyślając sobie zabawy.

Obiektem jego uczuć od najmłodszych lat była dziewczynka z dworu, Wiktoria; ta podzielała jego uczucia, lecz obydwoje odznaczali się dumą i silnym charakterem, co sprawiało, że trudno im było się porozumieć w kwestii miłości, i chociaż sobie ją wyznali, wciąż byli jej niepewni, zwłaszcza Janek, gdyż niejednoznaczne zachowanie Wiktorii różnie interpretował.

Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

Finał tej historii jest równie dramatyczny, jak zaskakujący.

Dzięki lekturze tej powieści przyswoiłam sobie trochę wiadomości na temat stylu Knuta Hamsuna, który po ukazaniu się jego pierwszej powieści został uznany za prekursora modernizmu w literaturze, ponieważ nikt przed nim nie pisał w ten sposób. Również "Wiktoria" utrzymana jest w stylu modernistycznym; autor zastosował w niej takie techniki pisarskie, jak monolog wewnętrzny, strumień światła i monolog dramatyczny. Janek żyje jakby w dwu rzeczywistościach, zewnętrznej i wewnętrznej, a na dodatek akcja powieści przeplatana jest tekstami, które on sam pisze.

"Wiktoria" to napisana bardzo krótkimi, czytelnymi zdaniami liryczna opowieść o niespełnionej miłości, którą warto przeczytać.


[recenzja ukazała się na moim blogu]