Nie potrafię zgodzić się z opiniami, że "Pachnidło" jest zwykłym czytadłem. To dzieło, które czyta się inaczej...

Sądzę, że w tej książce historia głównego bohatera nie jest najważniejsza. W pewnym sensie, zamiast Grenouille'a, centralną "postacią" staje się narrator. Dlaczego? Już wyjaśniam.

Przez cudowne, wirtuozerskie opisy - przede wszystkim zapachów (jedno z nielicznych dzieł, gdzie opisami się delektujemy, a nie pomijamy) - narrator staje się osobą, kimś myślącym i wydającym opinie. Co jest tego przyczyną? Subiektywność narracji, osobiste uwagi dodane do historii Grenouille'a. Są one dość delikatnie zaznaczone, nie rzucają się w oczy od razu, konkretnymi zwrotami - dostrzega się je raczej w całości książki.

Nie chcę przez to powiedzieć, że powinniśmy skupić się na osobie narratora. Nie! W narracji trzecioosobowej jest on przecież postacią nieistniejącą. Nasza uwaga powinna być skierowana na słowa "wypowiadane" przez narratora. To one stanowią bogactwo "Pachnidła".

Jest to książka niełatwa, dla koneserów. Nie polecam jej tym, którzy czytają dla akcji. Taki odbiór odebrałby "Historii pewnego mordercy" ogromną, ważną część wyjątkowego uroku.