Dobre, ale nie aż tak, jak mówią (ale nadal dałem 5/6). Autor ma w moim przekonaniu niezbyt przyjemny styl, to znaczy często nie potrafi przekazać czytelnikowi tego, co ma na myśli. O dziwo, nie, wcale nie mówię o pojęciach naukowych, przeciwnie, w takich sytuacjach radził sobie całkiem nieźle z naprowadzeniem czytelnika na swoje tory myślowe.

Natomiast w zwyczajnych sytuacjach potrafił jakieś czynności opisać tak, że właściwie nie było wiadomo co się w końcu dzieje. O ile King potrafiłby opisać jedzenie zupy na stu stronach tak, że trzymałoby to w napięciu i ogromnie ciekawiło, o tyle Watts potrafiłby opisać jedzenie zupy tak, że nie wiedzielibyśmy kto je, co je, czym je, a w skrajnych przypadkach nawet nie wiadomo by było, że chodzi o czynność jedzenia. Żeby to raz, ale sporo jest takich miejsc w książce, w których autor wyobraził sobie sytuację dużo bardziej szczegółowo niż ją opisał, przez co nie można jej sobie samemu wyobrazić. Albo używając takich poetyckich epitetów, przed którymi Kres notorycznie przestrzega w swojej Galerii [Galeria złamanych piór (Kres Feliks W. (właśc. Chmielecki Witold))]. To to, co in minus (wybaczam to, że z żadnym bohaterem nie można się utożsamiać, bo wszyscy są nie teges z głową; ach, ten posthumanizm).

Na plus właśnie cała naukowość - szczerze mówiąc, to najbardziej podobało mi się ze wszystkiego... posłowie. I szkoda, że autor nie zagłębił się bardziej w omówienie tego, co linkował w przypisach, bo odnoszą się do wielu ciekawych tematów, ale jeżeli on sam mówi o danej książce (z której czerpał pomysły), że jest dla niego ogromnie trudna do zrozumienia, a dla mnie może być też zwyczajnie niedostępna do kupienia, to co mi po tych przypisach? W zasadzie, to powieść głowy nie urywa, za dużo wstawek o wspomnieniach bohatera, klimatu niestety nie ma (co rozumiem przez klimat? a przeczytajcie sobie Clarke'a [Spotkanie z Ramą (Clarke Arthur C. (Clarke Arthur Charles))]).

Szansę miała właśnie ta część naukowa i ostatecznie ogromna ilość pomysłów (i/lub ich rozwinięcie) została zaprzepaszczona przez fabułę, która autora ograniczyła. To znaczy, którą on sam siebie ograniczył. Gdyby zamiast powieści wydał takie swoje "przemyślenia naukowe", taką rozprawkę w stylu Lema - no czuję, że byłoby to dzieło kipiące od urywających głowę pomysłów. Choć wtedy faktycznie - może byłoby to tylko powielanie tego, co podczytał u innych, a wplatając to w fabułę uciekł od oskarżeń.

Tak czy owak, miło było się dowiedzieć jak działają pewne mechanizmy ludzkiego mózgu, naprawdę interesujące rzeczy. Sama powieść (również przez swoją niedoskonałą budowę) została jednak przyćmiona pomysłami. Ostatecznie uczucia mieszane - powinien połączyć tę powieść z rozprawką naukową, posłowie powinno urosnąć do jakiegoś eseju - stu-, dwustustronicowego - wtedy byłaby to książka wybitna. Teraz jest "tylko" bardzo dobra - pozostaje żal nad niewykorzystanym potencjałem.

Ślepowidzenie (Watts Peter)
Ocena 5/6