O Stanisławie Marii Salińskim, pisarzu i dziennikarzu, niezrównanym bajarzu, mało się dziś pisze, choć pozostawił po sobie kilka znaczących książek: "Hieroglify", "Anna z Kamienia", "Opowieści morskie", "La Paloma", "Pożegnanie z Pacyfikiem", "Barbaro, kłamiesz", "Za jeden twój uśmiech, Joanno" i inne. A wśród nich dwa tomy wspomnień: "Ptaki powracają do snów" i "Long-play warszawski".

W tej ostatniej książce autor opisuje swój powrót z Dalekiego Wschodu i nowe życie w Warszawie w okresie międzywojennym. Czegóż nie widzimy w tym barwnym obrazie stolicy? Główne ulice Warszawy, wszystkie niemal jej dzielnice i zaułki, znane kawiarnie i zapomniane knajpki, teatry, kabarety, środowiska dziennikarskie, uniwersyteckie, literackie spory, dyskusje i "nocne rodaków rozmowy". Przywołuje m.in. sylwetki znanych poetów, pisarzy i naukowców: Gałczyńskiego, Uniłowskiego, Borowego, Tatarkiewicza.

Wytrawny gawędziarz, porównywany nieraz z Wiechem, nie stroni też od plotki, co przydaje swoistego kolorytu starej Warszawie. A nad tym bogactwem znanych i nieznanych często szczegółów opisanych z sentymentem, choć bez czułostkowości, unosi się cień zadumy nad losem ludzkim i przemijaniem. "Long-play" określany bywa jako najbardziej warszawska książka.

[Pax, 1996]