D.W. Winnicott był zarazem lekarzem dziecięcym i psychoanalitykiem. Łączył oba rodzaje praktyki i traktował to jako źródło inspiracji i pole do badań psychoanalitycznych. Wiele wprowadzonych przez niego pojęć, jak na przykład pierwotne macierzyńskie zaabsorbowanie, wystarczająco dobra matka, sprzyjające otoczenie, trzymanie (holding), prawdziwe i fałszywe self, czy obiekt przejściowy są używane także poza obszarem psychoanalizy, przez pracowników socjalnych, psychologów rozwojowych czy w środowisku medycznym.

Książka Michaela Jacobsa daje spójny obraz teorii Winnicotta i jej implikacji terapeutycznych. Wyłania się podejście, w którym główny akcent położony jest na podmiot, subiektywne doświadczenie, konstruktywną rolę wewnętrznych procesów dojrzewania, twórczy aspekt osobistego impulsu, a zarazem na fundamentalną, choć "cichą" rolę, jaką w najwcześniejszym okresie życia dziecka odgrywa realne otoczenie stwarzane przez opiekę macierzyńską.

[GWP, 2007]