Książkę znalazłam na półce w Empiku w dziale bestsellerów, przeczytałam dwie pierwsze strony i pomyślałam, że fajnie byłoby tę książkę przeczytać w całości. I przeczytałam. Pierwsze cztery rozdziały to była dla mnie droga przez mękę. Zapał mi opadł, gdy okazało się, że to wcale nie jest takie fajne. Określiłabym ten kawałek jako literaturę naiwną, a może autora jako naiwnego? To mało ważne, bo dalsze opowiadania są bardzo wyraziste, mocne, ekspresyjne.

Ogólnie książka wypadła dobrze. Nie zaskoczyła mnie niczym, nie ujęła mnie wybitnie (ale to się w przypadku książek dość rzadko zdarza). Nie jest odkrywcza, ale autor raczej nie miał zamiaru niczego odkrywać. Przy każdym opowiadaniu jest umieszczony rok (jak rozumiem) napisania. I widzę, że im bliżej teraźniejszości, tym teksty są bardziej dobitne, mocne, dokładne. Z chęcią przeczytam coś autorstwa Jerzego Pilcha, co zostało napisane najwcześniej w 2006. Wcześniejszych utworów nie chcę, bo (może to niesprawiedliwy osąd, ale) mam wrażenie, że starsza twórczość również będzie taka naiwna.