Dziwna to książka. Spodziewałam się czegoś w rodzaju wywiadu-rzeki z Ryszardem Kuklińskim, a tak naprawdę jest to.. hm… oparta na rozmowach z bohaterem jego fabularyzowna biografia. Powierzchowna i napisana w stylu romansu szpiegowskiego. Już sama okładka książki przedstawiająca bohatera w ciemnych okularach na tle łodygi róży pozbawionej kwiatu mówi, że Maria Nurowska podeszła do tematu w ten właśnie sposób.

Kukliński widziany ”jej oczyma i piórem” to wypisz wymaluj polski James Bond. Choć niepozornej postury, ma zniewalający wpływ na kobiety. Nie stroni od alkoholu, podejmuje ryzykowne decyzje niemal każdego dnia, a gdy trzeba, łomem wyważa zamek w willi generała KGB itd., itd. Czy pułkownik, jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci współczesnej historii, taki był naprawdę?

Moim, i, o ile wiem, nie tylko moim zdaniem, jest to postać o wiele bardziej skomplikowana. Przede wszystkim typ intelektualisty, niezwykle skryty, a jednocześnie pełen fantazji, w żaden sposób nie przypominał typowego oficera Ludowego Wojska Polskiego. Rzetelne przedstawienie jego losów na tle powojennej historii Polski mogłoby stać się bestsellerem. Niestety, przedsięwzięcie literackie w wykonaniu Marii Nurowskiej jest mizerne. Owszem, czyta się z zainteresowaniem, bo i temat fascynujący, ale pozostaje niedosyt. Książka może zadowolić co najwyżej mało wymagającego czytelnika, który szuka taniej sensacji.

Sam Kukliński nigdy nie dał autorce zgody na napisanie relacji dokumentalnej. Jakie wrażenie wywarłby na nim ”Mój przyjaciel zdrajca”? Obawiam się, że niekorzystne.