Worka w postaci antologii nie kupiłam, a pożyczyłam, więc narzekać nie będę, że dość lekki był. Dodźwigałam do domu bez trudu, zwłaszcza że większość kotków wysadziłam po drodze. Zero skrupułów, niestety.

Pupile Dębskiego, Kalickiego, Goraja i Lewandowskiego wyskoczyć musiały. Dwa pierwsze - za mruczenie na natrętną melodię amerykańską, dwa kolejne - za szczególne upodobanie do knajp. Spragniony fantazji erotycznych kastrat Żerdzińskiego następny był. Po nim - futrzaki Wolskiego i Żółtowskiej, o których za miesiąc nie będę już pamiętać, bo jedyne, co mogę im zarzucić, to brak zarzutów. Pomysł Zimniaka banalny mi się wydał. Jeśli już miałabym ewentualnie się nad jego kotką zlitować, to wyłącznie ze względu na pewne jabłuszko.

Przygarniam koty Białołęckiej, Dukaja, Kołodziejczaka i Sapkowskiego, z naciskiem na ostatnią trójkę. Kot-przyczyna, kot-posłaniec, Kot z Cheshire. Wypolerowane miseczki w kuchni stoją. Tylko - i tu problem - gdzie ja ostatni raz widziałam mleko?