Rec. Marta Gulińska
Ocena: 5/6


Niezwykłe właściwości rumianku chyba wszyscy znają. Rozluźnia, odpręża, działa przeciwzapalnie. Tytuł tej niezbyt grubej książeczki nie jest przypadkowy. Jak rumianek działa na czytelnika, oswaja z trudną i mało przyjemną tematyką szpitala i choroby. To ciepła jak ziołowy napar opowieść o dzieciach, których codziennością są badania, zażywanie lekarstw, dolegliwości i pobyt w szpitalu.

Głównym bohaterem książki jest Kamil. Imię chłopca także nie może być przypadkowe. Jak wytłumaczyła mu babcia, pochodzi od łacińskiego słowa „chamomilla” oznaczającego właśnie tytułowy rumianek. Chłopiec choruje na mukowiscydozę, większość swojego życia spędził więc na oddziale dziecięcym. Z jego perspektywy czytelnik poznaje innych bywalców i pracowników szpitala, a jest ich wielu. Ola bardzo boi się zastrzyków, Kasia nie lubi oddychać przez inhalator, Konrad ma chore płuca, a Stefan rzadko może bawić się z innymi pacjentami, bo przebywa w izolatce. Wszystkie te dzieci chorują na poważne schorzenia, wymagają długotrwałego leczenia, często nieprzyjemnych terapii i zabiegów. Każde z nich ma swoje lęki i obawy, ale dzięki dziecięcej perspektywie i obróceniu w zabawę tego co dla nich trudne, oswajają się ze szpitalem i odnajdują pozytywne strony swojej sytuacji.

Jak rumianek to kojąca opowieść dla tych wszystkich dzieci i ich rodziców, którzy muszą zmierzyć się z jakąś chorobą. Autorka dobrze wyczuła sposób, w jaki powinno się pokazać szpital, bez koloryzowania i przekłamania rzeczywistości. Książka została napisana prostym językiem, jest łatwa w odbiorze, dobrze czyta się ją wspólnie na głos. Ilustracje Artura Nowickiego uzupełniają opowiadanie, bardzo dobrze pasują do stylu autorki. Podobnie jak sama opowieść, nie fałszują szpitalnej rzeczywistości, nie są kolorowe ponad miarę, ale zawierają w sobie sporą dawkę optymizmu, tak potrzebną wszystkim czytelnikom.