Na „Miłość życia” składają się cztery opowiadania, które zahaczają o nurt naturalizmu. Akcja toczy się w północnej Kanadzie pod koniec XIX wieku. To historie o ludziach, którzy znaleźli się daleko od cywilizacji i przyszło im egzystować w dość trudnych i prymitywnych warunkach. London obnaża ludzką naturę i ukazuje zachowania w obliczu niebezpiecznej i bezlitosnej przyrody.

Tytułowa „Miłość życia” jest opowieścią o poszukiwaczu złota, który przedziera się przez pustkowia i walczy o przetrwanie. Jak wielka może tkwić w człowieku wola życia i czy wygrywa ona z chęcią zysku? Opisy są wstrząsające i obrazowe, a przede wszystkim na wskroś naturalistyczne.

„Napój Hiperborejów” to wspomnienia białego człowieka z okresu zamieszkiwania w tubylczej wiosce. Trudno ocenić, z kogo bardziej kpi pisarz w tym utworze – z prostych, łatwowiernych ludzi czy oszustw „cywilizowanego” człowieka. Na pewno jednak przedstawia ogromną siłę perswazji. Ukazuje przy tym, jak manipulacja może kształtować los nieświadomych jej osób.

Natomiast „Zamążpójście Lit-Lit” jest w zamierzeniu historią z morałem - o tym. jak kończy się zbytnia chciwość. Lit-Lit to młoda dziewczyna będąca przedmiotem targów. Przedmiotem, bo jej wartość można przeliczyć na koce, a ona winna jest posłuszeństwo. Tylko komu – ojcu czy mężowi?

„Serce kobiety” zawiera chyba największy ładunek emocjonalny ze wszystkich opowiadań. To opowieść o poświęceniu i miłości w okrutnych warunkach życia.

Wszystkie utwory charakteryzują się ostrym i surowym stylem. Brak u Londona analizy psychologicznej i próby zrozumienia pobudek postaci. Bohaterowie są ludźmi kierującymi się instynktami i prostymi uczuciami. „Miłość życia” to obraz trudnego świata, pozbawionego nadziei, gdzie człowiek zdany jest tylko na siebie.