Powieść Kornela Makuszyńskiego to opowiadanie o młodości – o „bezgrzesznych latach” niknących z biegiem czasu w mrocznych otchłaniach pamięci i rutyny dojrzałego, szarego często życia. Większość jego wspomnień to retrospekcja beztroskiego czasu zabawy, młodzieńczych problemów roztrząsanych i zapominanych w ciągu kilku godzin (kilku dni nawet!), pierwszych miłości i relacji z rówieśnikami. Wszystkie powyższe aspekty wczesnej młodości składają się na obraz dzieciństwa autora, które wspomina z nostalgią i ciepłym uśmiechem na twarzy.

Mimo że głównymi bohaterami poszczególnych opowieści są dzieci, to pamiętnik ten dedykowany jest głównie dorosłym. „Bezgrzeszne lata” to balsam dla udręczonej rzeczywistością duszy. Bodziec, dzięki któremu każdy, kto przeczyta tę książkę sam uśmiechnie się na wspomnienie uniwersalnych dziecięcych przygód, tak typowych dla większości z nas, spontanicznych i radosnych lat. Podczas czytania zdarzało mi się, że odbiegałem myślami w przeszłość i trafiałem do podstawówki, gdzie na nowo przeżywałem dawno zapomniane przygody i zdarzenia. Przypomniałem sobie, za pomocą książki Kornela Makuszyńskiego, o czasie, gdy poznawałem świat i jego tajemnice, o ciągłym odkrywaniu czegoś nowego i bezgranicznym poświęceniu, z jakim oddawałem się błahym na pierwszy rzut oka sprawom. Ehh, co to były za czasy; jak mocno identyfikowałem się podczas lektury z autorem, gdy ten wspominał dawno już utraconą i zapomnianą sztukę podpowiadania na lekcjach.

Tak, po przeczytaniu zdałem sobie sprawę z tego, jak wiele zapomniałem z okresu wczesnej młodości i dzieciństwa. Jak wiele zapomniałem z tego beztroskiego czasu spontanicznego uczestnictwa w życiu, w tym dziecięcym świecie idei, bez zastanawiania się nad przyszłością.

Polecam!