Użytkownik: frytek 12.05.2009 00:18 napisał(a):
Odpowiedź na: Jeśli się nie mylę, jest ... | Meszuge Gdyby w czasie pisania tej powieści istniała wikipedia, to bym powiedział, że widać, gdzie wklejał teksty z wikipedii, a gdzie dziergał akcję przy pomocy własnych przemyśleń.

Ale wikipedii nie było, więc pewnie korzystał z jakichś fachowych książek i trochę poprzepisywał.

Co do samej możliwości łamania szyfrów, o której wspominali inni recenzenci Biblionetki, to nie powinniśmy wyrokować co jest bzdurą, a co nie, bo do całkiem niedawna nikt nie słyszał o tęczowych tablicach, wydatnie skracających prędkość łamania niektórych szyfrów metodą brute force, więc kto wie, co nas jeszcze czeka... Jak napisał kiedyś Lem, zawsze może zjawić się ktoś, kto z Einsteinem zrobi to samo, co Einstein zrobił z Newtonem... więc nie wyrokujmy.

Ale co do szczegółów informatycznych, to rzeczywiście włos się jeży na głowie. O lutownicy już tu ktoś pisał, ale są tam jeszcze inne bzdety: oto bohater, nie wierząc własnym oczom w treść komunikatu na ekranie, wyłącza monitor i włącza go jeszcze raz w nadziei, że coś się zmieni - czy zrobiłby to nawet nie obyty z komputerem użytkownik? A co dopiero kryptolog?

Albo niech mi ktoś wyjaśni, dlaczego superkomputer był zajęty łamaniem głównego szyfru tak, że w tym czasie nie obrabiał standardowych, podsyłanych mu materiałów - przez co szefostwo zorientowało się, ze coś tu nie gra? Przecież podstawą działania mainframe'ów od samego chyba początku komputeryzacji było przetwarzanie równoległe (wielowątkowość) - zwłaszcza, że TRANSLATOR ma terminale - czyli może na nim pracować kilka osób, a więc jest wielowątkowy.

Komandor po prostu dałby odpowiednio duży priorytet swojemu procesowi, nie zatrzymując pozostałych i pozbyłby się ryzyka, że ktoś z szefostwa natknie sie na "dzielenie przez zero" na rachunku za prąd. :)

Podobnie rzecz się ma z występującą w pewnym momencie fabuły niemożnością wyłączenia superkomputera, bo "zablokowały się procesory". Autor chyba sam nie bardzo wiedział, co z tym fantem zrobić, bo zawarł go w jednym zdaniu i pogonił akcję dalej...

Tak w sumie, to obawiam się, ze w "Kodzie Leonarda" faktografia wygląda podobnie, tylko, że nie jestem w stanie jej zweryfikować, bo się na tamtej dziedzinie mniej znam. Wydaje mi się jednak, że Brown pisze słabo, natomiast ma dar do wybierania sobie modnej / interesującej tematyki. Wtedy przygotowuje się merytorycznie - na ile potrafi - po czym "tak kraje, jak mu materiału staje". Elementy akcji też są tam jakieś takie nieprzekonywujące, z tego co pamiętam. Scena uwalniania się z furgonetki - z jakimś wsuwaniem nogą łuski do szczeliny, żeby drzwi auta nie mogły się domknąć (dobrze pamiętam?) - nijak nie mogłem sobie tego wyobrazić. Albo opisy prostytutek w Lasku Boulońskim - jakieś takie dziecinne, jakby autor marzył, żeby się tam wybrać po zmroku, ale nigdy się na to nie odważył. Czy wreszcie opis wnętrza banku z depozytem. Chcąc niechcąc porównywałem ten opis z podobnym miejscem przedstawionym w "Tożsamości Bourne'a" Ludluma - i Brown wypadł strasznie blado.

Życzę mu, żeby nadal potrafił znajdować chwytliwe tematy dla swoich powieści, bo gdy ich zabraknie, to się okaże, że jego pisarstwo sensacyjne jest niesamowicie naiwne.

Użytkownik: Meszuge 12.05.2009 01:01 napisał(a):
Odpowiedź na: Gdyby w czasie pisania te... | frytek Naiwne? Na pewno, ale jednak autor robi kasę.

Właściwie to smutne...

Użytkownik: frytek 07.09.2010 02:48 napisał(a):
Odpowiedź na: Naiwne? Na pewno, ale jed... | Meszuge No, robi. Właśnie wybierając te modne tematy. Zastanawiam się, za co się weźmie za następnym podejściem. Stawiam na zmiany klimatu, ptasią / świńską grypę albo chorobę wściekłych krów.

Użytkownik: xlaylax 09.06.2011 22:27 napisał(a):
Odpowiedź na: No, robi. Właśnie wybiera... | frytek mnie osobiście książka przypadła do gustu, chociaż czasem był dużo zbędnego opisywania.. a poza tym to rewelacja! ;-)

Użytkownik: p.a. 01.01.2015 09:15 napisał(a):
Odpowiedź na: Jeśli się nie mylę, jest ... | Meszuge Udało mi się przebrnąć, chociaż męczyłem "Cyfrową Twierdzę" niezmiernie długo. Raziła mnie naciągana fabuła, sztywne opisy informatycznych technologii, nazbyt idealni (super ciało-super umysł) i w gruncie rzeczy nieciekawi bohaterowie. No i przede wszystkim - nudno było. Ledwie kiełkująca fabuła nie wymaga też rozdziałów po 2-3 strony. Ale w okolicach 2/3 całości zrobiło się ciekawie, pojawiło się kilka twistów fabularnych i połknąłem tę końcówkę szybko. Ostatecznie więc nie była to książka aż tak kiepska.