Szczęśliwie tak się składa, że mam świetnie rozwinięty zmysł orientacji w terenie. Nie czuję z tego powodu szczególnej dumy. Wszak to żadna cnota, raczej już zwierzęcy instynkt. Jeśli czasem na drodze wyrastają jakieś przeszkody – jakieś górki, rzeki czy urwiska – to już nie jest jego wina. Mój instynkt się nie myli, to natura błądzi.
Wybrałem środkową drogę i ruszyliśmy. Niestety, okazało się, że jest to droga chwiejna i małoduszna. Brakło jej charakteru, by choć przez ćwierć mili zmierzać w jednym kierunku. Wiła się tak i wiła, a po jakichś trzech milach górek i dolinek dotarła do gniazda dzikich os i uznała, że to wystarczy. Nie czułem się winny – gdyby obrana przeze mnie droga prowadziła tam, dokąd powinna, na pewno dotarlibyśmy tam, gdzie chcieliśmy*.


---
* Jerome K. Jerome, "Trzech panów w Niemczech (tym razem bez psa)", przekład: Piotr J. Szwajcer, Wydawnictwo CiS, 2007.