Dobra informacja dla wszystkich fanów Pratchetta. Przy „Złodzieju czasu” autor miał najwyraźniej przypływ natchnienia i stworzył najlepszą od czasów „Ostatniego kontynentu” książkę ze znanej i uznanej serii „Świata Dysku”.

„Złodziej czasu”, jak sama nazwa wskazuje, jest opowieścią traktującą o naturze czasu. Pratchett z rzadko spotykaną precyzją sportretował nieustanny pośpiech i brak czasu, tak charakterystyczny dla współczesnych mieszkańców miast. Ale to niejedyna ścieżka, jaką podąża autor. Książka traktuje także o zmiennej naturze czasu – o tym, jak zwalnia on i przyspiesza w naszych głowach. „Złodziej czasu” stanowi także doskonały pretekst do bardziej ogólnych rozważań nad ludzką naturą – Pratchett wprowadza bowiem ciekawy wątek Audytorów, nieludzkich strażników kosmosu zamkniętych w ludzkich ciałach.

W cyklu „Świat Dysku” z książki na książkę coraz mniej jest humoru, a coraz więcej pytań o charakterze egzystencjalnym. Niestety, zwykle odbijało się to ujemnie na jakości utworu. W „Złodzieju czasu” bodajże po raz pierwszy nie obserwujemy takiego zjawiska. Książka naprawdę wciąga i trzyma w napięciu (mimo braku fajerwerków humoru), a przy tym daje sporo do myślenia. Jest ona niewątpliwie pozycją, którą powinien przeczytać każdy – nawet jeśli nie przepada za Pratchettem i literaturą fantastyczną. Książka ta zawiera bowiem parę ważnych, a przy tym niebanalnych prawd o naszym świecie.