Powieść „Po drugiej stronie maski” została napisana jako czwarta część cyklu o Hannibalu Lecterze i (jeśli mogę wyrazić swoją opinię) jako czwarta z kolei powinna być czytana, by w pełni można było czerpać z niej przyjemność. Przyjemność – jakiej czytelnicy nieznający postaci doktora doświadczyć nie mogą.

Przedstawione tu zostały wczesne lata dzieciństwa głównego bohatera, bolesny ciąg wydarzeń w okresie dorastania, doświadczenia wyniesione z okrutnych lat wojny i bezprawia. Dla fanów doktora Lectera będzie niemałą gratką móc przeczytać o tym, jak zachowywał się Hannibal jako dziecko, kto udzielał mu nauk i towarzyszył na co dzień, a także jakie były początki kształtowania się pałacu pamięci w umyśle doktora.

Od książki nie mogłam się oderwać. Urzekła mnie zupełnie trudnymi treściami przedstawionymi tak bezpretensjonalnie. Thomas Harris daje czytelnikom możliwość, by sami ocenili bohaterów. Postać Hannibala, która nadal budzi wiele emocji, jest sztandarowym tego przykładem. Nie mogę wyjść z zachwytu nad sposobem konstruowania fabuły, przeskakiwania z wątku na wątek, i stylem, który wywoływał w moim umyśle bardzo dokładne i plastyczne obrazy. Autor potrafi bez zbędnych słów przekazywać treść, barwnie i zachęcająco wprowadza wątki związane z japońską kulturą, tak odmienną, a jednak idealnie wpisującą się w opowieść. Bawi się motywami, które przewijają się i powtarzają na różnych stronach powieści ku uciesze uważnego czytelnika. Intryga, która pojawia się w pewnym momencie, wydaje się dosyć mizerna, ale nie sprawia to zawodu komuś, kto nie podchodzi do tej powieści jako do czysto sensacyjnej. Zwracając szczególną uwagę na rozwój głównego bohatera, możemy dostrzec subtelnie zarysowane etapy zmian, które pchają Hannibala na równię pochyłą, i obserwować niknięcie człowieczeństwa. Nadal kołacze mi się w głowie pytanie zadane młodemu Lecterowi przez bliską mu osobę: „A co pozostało do kochania w tobie?”*.


---
* Thomas Harris, „Hannibal. Po drugiej stronie maski”, przeł. Jan Kraśko, wyd. Amber, 2006, s. 239.