Nowohucka telenowela (Radłowska Renata)

Zbiór krótkich historii będących mapą uczuć i emocji ludzi związanych z powstawaniem Nowej Huty.
Momentami zabawne, momentami wstrząsające, budzące współczucie, wzruszające, ale i takie, które powodują jedynie wściekłość wynikającą z bezsilności.
Cała gama nastrojów i korowód barwnych postaci, z których każda jest "jakaś", wyrazista, tętniąca życiem, z charakterem. Być może autorka reportażu celowo tak dobierała bohaterów, a może po prostu tak wiele jest wśród nas osób zasługujących na uwagę, której nie dostają od zabieganych sąsiadów, znajomych, dalszej rodziny, pozostają więc niewidzialni, chyba, że ktoś ich odkryje (nawet przez przypadek)? Któż to wie?

Pomimo prostej formy przekazu w opowieściach tych tkwi tajemnicza siła i magia, które sprawiają, że niezwykle trudno oderwać się od lektury, za to bardzo łatwo jest całkowicie wniknąć w opisany świat i zatopić się w nim zapominając o otaczającej nas rzeczywistości.
Autorka wykazuje się niezwykłą zdolnością opisywania historii w taki sposób, że wcale nie potrzeba wielu słów, czy skomplikowanych i złożonych zdań, aby oddać to, co chce czytelnikowi przekazać. To rzadka cecha - minimalizm słowny, który niesie ze sobą tyle treści, tak wiele uczuć! Między słowami i wierszami dopowiadamy sobie przecież swoje własne historie, oczyma wyobraźni widzimy sceny zatrzymane specjalnie przez nas i dla nas w kadrze pamięci. Niczego więcej nie trzeba!

To kolejny reportaż przeczytany przeze mnie, który piętnuje system totalitarny, pokazuje bezmyślność oraz bezuczuciowość ówczesnej władzy - bez oskarżeń, bez jawnych pretensji. W tym właśnie tkwi ogromna siła przekazu bezgłośnego krzyku rozpaczy za czymś co zostało bezpowrotnie stracone i unicestwione, nie wiem, czy z głupoty, czy z celowej chęci niszczenia. Walec drogowy miażdży przecież wszystko, co spotka na swojej drodze, jest bezmyślną maszyną, w jakiś sposób go to usprawiedliwia.
A władza, która nie liczy się z nikim i z niczym? Czy można usprawiedliwić jej postępowanie?...

Na koniec dodam tylko, że oczywiście popłakałam się czytając, u mnie to już chyba norma...