"Kroniki Marsjańskie" Raya Bradburego to książka niezwykła. Wiele osób określa ją mianem "poetyckiej", może nie jest to najodpowiedniejsze słowo, ale chyba nie ma innego, dokładniej oddającego ducha tej "kroniki". W każdym razie jest to "poezja" głównie intelektualna.

Książka składa się z luźno połączonych obrazów (czasem bardzo krótkich, a czasem dość długich), które układają się w kronikę podboju Marsa przez ludzi. Zresztą bardzo podobnego do kolonizacji Ameryki, jednak nie oznacza to, że są to Przygody Winnetou parę wieków później ;). Moim zdaniem powieść jest bardzo oryginalna, a autor do końca nie przestaje nas zaskakiwać.

Jedyny mankament to zakończenie: happy end zdecydowanie tu nie pasuje. Ostatni rozdział został napisany chyba tylko po to, aby załagodzić poczucie totalnej klęski rozdziału poprzedniego i Bradbury w tym "łagodzeniu" zdecydowanie przesłodził. Nie zmienia to jednak ogólnego, bardzo pozytywnego wrażenia, jakie pozostawiła we mnie ta pozycja.