Murakami Haruki ma tę wyjątkową zdolność przenoszenia najzwyklejszych spraw w wymiar alegorycznej baśni, w której współżyje negatywny świat walki o władze i pieniądze z nostalgiczną wizją zacisznej przestrzeni minionego czasu, jaką nosimy lub odkrywamy w sobie. Dzięki takiej "krainie czarów" łatwiej nam znosić myśl o śmierci, która dla każdego z nas jest indywidualnym "końcem świata".

[Wilga, 1998]