Polubiłam twórczość Håkana Nessera "od pierwszej strony". Może dlatego, że jestem fanką tego rodzaju kryminałów: niekonwencjonalnych, trochę dziwnych, bywa że rozwlekłych. Takich, które dostarczają mi coś więcej, niż tylko opisów pogoni za mordercą i rozwiązywania zagadki, kto nim jest. Oczywiście pod warunkiem, że są świetnie napisane i do tego mają to "coś". Wszystkie te kryteria spełnił Håkan Nesser. Książki jego autorstwa to nie tylko bardzo dobre, aczkolwiek zupełnie nietypowe kryminały, ale także inteligentne, refleksyjne i w zasadzie smutne opowieści, dające uważnemu czytelnikowi kilka ciekawych tematów do rozmyślań. Pokazują człowieka, jako istotę uwikłaną w różne zależności, skomplikowane rodzinne lub towarzyskie układy.

Bohater tej czterodcinkowej serii, inspektor Barbarotti jest niezwykły. Trochę powolny, lubiący filozofować i kierujący się w swoich śledztwach intuicją. Uwielbiam jego zaskakujące, nasycone pewną melancholią przemyślenia, nie wspominając o rozmowach z Bogiem, które mnie po prostu powaliły :)

Człowiek bez psa (Nesser Håkan) To moja pierwsza książka Nessera i mimo, że spotkałam się z opiniami, że najsłabsza, to zupełnie się z taką oceną nie zgadzam. Jest raczej powieścią psychologiczno-obyczajową, w której wątek kryminalny stanowi pretekst do pokazania rozkładu więzi rodzinnych. Zawiera sporą dozę humoru, nieraz trochę czarnego. No i to zakończenie! Ocena 5.

Całkiem inna historia (Nesser Håkan) Poczułam pustkę po przeczytaniu tej książki. Potem długo żaden kryminał mi się nie podobał. Ocena 5,5.

Drugie życie pana Roosa (Nesser Håkan) Przejmująca opowieść o samotności, starzeniu się, spełnianiu marzeń (ach, to drugie życie!) i.. zupełnie nietypowej przyjaźni. Ocena 5,5.

Samotni (Nesser Håkan) Fenomenalna konstrukcja, doskonałe zakończenie i chwytająca za serce historia. Szkoda, że to już ostatnie spotkanie z Barbarottim. Ocena 6.