Książka jest relacją z wyprawy spelologicznej na płaskowyż Sarisarinama w Amazonii. Polacy pod przewodnictwem Macieja Kuczyńskiego jako pierwsi zbadali dokładnie naturalne studnie i jaskinie na tymże tajemniczym płaskowyżu.

Książka napisana jest lekkim językiem. Czyta się ją dobrze, choć na początku trudno było mi zaakceptować sposób narracji. Kuczyński pisze na swój temat w trzeciej osobie. Brzmiało to dla mnie bardzo nienaturalnie, gdyż autor nie starał się sprawiać wrażenia zewnętrznego obserwatora wydarzeń. Wyraźnie przez tekst przebijają jego własne doświadczenia i odczucia, ale pisane w trzeciej osobie. Później dowiedziałem się, że to sposób narracji typowy dla tekstów o charakterze naukowym. Po kilkudziesięciu stronach można się przyzwyczaić. Z kart tej książki można też wyczytać, że autor nie jest zawodowym pisarzem i często próbuje ubarwić opisy sytuacji wyszukanymi porównaniami, które są trochę przekombinowane. W sposobie opisywania innych ludzi można zauważyć nieco wyniosły do większości z nich stosunek autora. Jeśli kogoś nie lubi, potrafi nawet jego fizjonomię przedstawić w prześmiewczy i karykaturalny sposób, postępuje zaś calkowicie odmiennie w stosunku do lubianych przez siebie osób.

Po tych kilku zarzutach należy jednak podkreślić, że książka jest warta przeczytania. Wyprawa i poczynione odkrycia są bardzo ciekawe. Trudno było mi nieraz wyobrazić sobie opisywane miejsca ze względu na odrobinę specjalistycznego słownictwa. Myślę więc, że dla miłośników spelologii jest to książka nader ciekawa i barwna.

Polecam wszystkim miłośnikom dalekich wypraw w nieznane, choć trzeba się liczyć z prozą na poziomie przeciętnym.