„Wywiad z wampirem” zaczyna się w hotelowym pokoju, gdzie dziennikarz spotyka intrygującego nieznajomego. I ten tak zafascynuje go, że… dalej nie opowiadam. Zazwyczaj nie lubię, kiedy recenzent zdradza treść.

Motyw wampira pochodzi podobno od Romów. Spopularyzował go niejaki Stoker. Najbardziej jednak znany wampir to oczywiście Drakula. Nieco starszy jest Ruthven pióra Lorda Byrona. I tak przez ponad 200 lat...

I wampiry zmieniły się nie do poznania. Z krwiożerczych istot w rodzaju Nosferatu - w fascynujące i seksowne. Najważniejszy atrybut przestał być tak ważny. Zszedł na drugi plan. Wszak teraz wampir to przystojniak, że ho, ho. Za sprawą Mayer, która sięgnęła po utarte wzorce i zrobiła miks. Świetny pomysł. Tyle że nie jej.

Motyw „pięknego wampira” pojawił się już w latach siedemdziesiątych XX wieku, w „Wywiadzie z wampirem” Anny Rice. Polecam, działo wybitne. Powieść nieprawdopodobnie mroczna. Klimatyczna. Melancholijna i wiarygodna. Nie lubię horrorów, ale ten jest ujmujący. Pełen subtelnej liryki i magii. Mamy w niej diabolicznego Lestata de Lioncourt, stworzoną przez niego Claudię i najstarszego wampira - Armanda. Wszystko opowiedziane z punktu widzenia tytułowego wampira, Louisa de Pointe du Lac. Narrator krwiopijca z sumieniem.

Na uwagę zasługują postaci. Są świetnie, soczyście odmalowane i głębokie. Bardzo przypominają nas, ludzi. I co najważniejsze, zostały przedstawione z nieznanej dotąd strony. Choć mordercze i nieśmiertelne, to nie puste, okrutne i złe. Owszem, potwory, ale z ludzką twarzą, cokolwiek to znaczy. Istoty niemal uczłowieczone, a w każdym razie czujące.

Pozostałych powieści z "Kronik Wampirów" nie czytałem. Natomiast pamiętam kreację Pitta jako Louisa, Cruise'a w roli filmowej Lestata oraz Banderasa jako Armanda w filmie z 1994 roku. Polecam… Nieważne, książka czy film, jedno i drugie to wspaniałe dzieła.